محدود و محسوس آدمى است خبر مى‌دهد و انسان را به حياتى متعالى و فراتر از زندگى عادى و هدف‌هايى برتر از خواسته‌هاى حقير فرا مى‌خواند:

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما يُحْيِيكُمْ.[1]

هان اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، هرگاه خداوند و پيامبر شما را به چيزى كه به شما حيات مى‌بخشد فرا مى‌خوانند، آنان را اجابت كنيد».

و اين امر چيزى است كه انسان از آن طفره مى‌رود، آن را ناديده مى‌گيرد، به فراموشى مى‌سپارد، از آن غفلت مى‌ورزد و شانه خالى مى‌كند و براى توجيه گريزپايى خود از مسئوليت، لجاجت مى‌ورزد.

بدين جهت، قرآن به جا و به اقتضاى نياز، از تأكيد بهره مى‌جويد و با زبان جدّى و تكان‌دهنده و كوبه‌هاى پيوسته خود، بر كالبد زمين‌گير او شوك وارد مى‌كند و او را به حركت و پويايى مى‌كشاند.

در سوره كوتاه عصر و راز تأكيدهاى پى در پى آن تأمل كنيد:

«وَ الْعَصْرِ\* إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْرٍ\* إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ.[2]

سوگند به عصر، انسان قطعاً در حال زيان‌كارى است، مگر آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، و به حق و صبر توصيه كردند».

1. سوگند (والعصر). 2. إنّ (همانا). 3. الف و لام جنس بر روى انسان (همه آدميزادگان در زيان اند). 4. لام تأكيد (لَ). 5. «فى» براى ظرفيت (انسان زيان نمى‌كند؛ بلكه غرق در زيان است). 6. كاربرد نكره (خُسرٍ، زيان سهمگين، بسيار هولناك). 7. لَفى خُسرٍ (خبر إنّ به صورت اسميه آمده است، نه فعليه، تا نسبت به ثبات و استمرار زيانكارى هشدار دهد).

[1]. انفال: آيه 24.

[2]. عصر: آيه 1- 3.