مكّى و 28 سوره مدنى است.[1] برخى ديگر از ابن مسعود نقل كرده‌اند كه سوره‌هاى قرآن 112 تاست. از زيد بن ثابت نقل شده كه سوره‌ها 114 تاست و قول اكثر صحابه همين است.[2]

اختلاف در شمارگان سوره‌هاى قرآن، دو سبب دارد: نخست آن كه برخى قرآن‌پژوهان، سوره توبه (برائت) را جزئى از انفال شمرده‌اند،[3] چنان كه به گفته علامه طباطبايى، امامان اهل بيت عليهم السلام برائت را سوره‌اى مستقل نمى‌دانند؛[4] بلكه آن را آياتى از سوره انفال مى‌شمارند.[5] همچنين بر پايه برخى روايات، سوره‌هاى ضحى و ا لَم نشرح، يك سوره و نيز سوره‌هاى فيل و ايلاف، يك سوره به شمار مى‌آيند.[6] سبب دوم، آن است كه بر پايه برخى اقوال شاذ، مُعَوَّذَتيْن (سوره‌هاى فلق و ناس) از سُوَر قرآن به شمار نمى‌آيند[7] يا برخى، سوره‌اى موسوم به «قنوت» را بر مى‌شمارند كه خود، دو سوره به حساب مى‌آيد.[8] روشن است كه اين گونه آراى شاذ، به دليل مخالف بودنشان با ادلّه متقن نزاهت قرآن از تحريف و همچنين ناسازگارى با اجماع مسلمانان، جايگاه و اعتبارى ندارند.

برخى معتقدند كه به اقتضاى تحقيق در روايات پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام و بر پايه آنچه در مصحف شريف آمده، اين سوره‌ها از يكديگر مستقل اند و روايات‌

[1]. الدرّ المنثور: ج 6 ص 422.

[2]. روح البيان: ج 10 ص 546.

[3]. روح البيان: ج 10 ص 546؛ مقتنيات الدرر: ج 12 ص 268.

[4]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 13 ص 232. نيز، ر. ك: الكشاف: ج 2 ص 171.

[5]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 13 ص 231. نيز، ر. ك: تفسير نور الثقلين: ج 2 ص 176.

[6]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 10 ص 371؛ تفسير نورالثقلين: ج 5 ص 602، 669؛ الميزان فى تفسير القرآن: ج 13 ص 231- 232.

[7]. الدرّ المنثور: ج 6 ص 416؛ روح البيان: ج 10 ص 546؛ مقتنيات الدرر: ج 12 ص 268.

[8]. الدرّ المنثور: ج 1 ص 307.