در اين آيه شريفه تصريح شده است كه هر آينه شما را به چيزى همچون بيمارى و ترس از دشمنان، گرسنگى و قحطى، كم شدن مال، آفت محصولات و ابتلا به مرگ عزيزان مى‌آزماييم تا آشكار شود كدام يك از شما بعد از اين امتحانات صبر و شكيبايى مى‌ورزيد و يا جزع و فزع كرده، ناسپاسى مى‌كنيد. آن گاه به پيامبر (ص) مى‌فرمايد: «اى محمد! صبركنندگان در بلايا را به بهشت مژده ده».[1]

سپس در آيه بعد در توصيف صابران مى‌فرمايد: «آنان چنان جماعتى‌اند كه چون به آنان بلا و مصيبتى وارد آيد مى‌گويند: همه از آن خداونديم و به سوى او باز مى‌گرديم».[2]

علامه طباطبايى در تفسير اين آيه مى‌نويسد:

صابران را دو باره نام برد تا اولًا بشارتشان دهد و ثانياً راه صبر را و اين كه چه صبرى، صبر جميل است يادشان دهد، و ثالثاً آن علت واقعى كه صبر را بر آدمى واجب مى‌سازد بيان كند، و آن اين است كه ما مِلك خداييم و مالك حق دارد هر گونه تصرفى در ملك خود بكند، و رابعاً پاداش عموم صابران را كه عبارت است از درود خدا و رحمت و راه يافتن به بهشت، معرفى نمايد.[3]

وى همچنين اعتقاد و ايمان به مالك بودن خدا را لازمه صبر در مصيبت‌ها مى‌داند و مى‌نويسد:

بايد حقيقتاً ايمان داشت كه آدمى مملوك خداست و مالكيت حقيقى از آن خداست، و انسان دوباره به سوى مالكش باز

[1]. ر. ك: تفسير شريف لاهيجى، ج 1، ص 136.

[2]. بقره: 156: الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ.

[3]. ر. ك: الميزان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 353.