پيروانش را اين گونه توصيف مى‌كند: «ديدم كه آن زن و قوم او در برابر خورشيد، نه در برابر پروردگار سجده مى‌كنند، و شيطان كارهايشان را در نظرشان زيبا جلوه داد و آنها را از راه حق باز داشت تا هيچ گاه هدايت نشوند».[1]

پس از آن‌كه عمل زشت آنها در نظرشان زيبا آمد، شرمشان نسبت به آن عمل كه در آغاز زشت مى‌نمود، از بين مى‌رود و از آن پس ارتكاب آن در نظرشان قبحى ندارد. قرآن ملّتى را كه رفتارهاى زشت در نظرشان زيبا جلوه كند گمراه و هلاكتشان را قطعى و يقينى مى‌داند. لذا مى‌فرمايد: «آيا ديده‌ايد بعضى از مردم كارهاى زشت خود را نيك تصور مى‌كنند و از روى خودخواهى خود را خوب مى‌بينند، در صورتى كه خداست كه هر كه را بخواهد گمراه مى‌سازد و هر كه را بخواهد هدايت مى‌فرمايد. پس تو اى پيغمبر! براى گمراهى مردم جاهل، خود را به رنج و سختى مينداز؛ زيرا خداوند به هر چه آن مردم مى‌كنند دانا و آگاه است».[2]

در آيه ديگر، خوب جلوه يافتن عمل را علّت هواپرستى مى‌داند و مى‌فرمايد: «آيا آن كس كه از خداى خود حجّت و برهانى مانند قرآن در

[1]. نمل: 34: وَجَدْتُها وَ قَوْمَها يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ أَعْمالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لا يَهْتَدُونَ.

[2]. فاطر: 8: أَ فَمَنْ زُيِّنَ لَهُ سُوءُ عَمَلِهِ فَرَآهُ حَسَناً فَإِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ.