خدايا! مرا همراه با آنان كه ره نمودى، ره بنما و سرپرستى‌ام را همچون آنان كه سرپرستى‌شان را پذيرفتى، بپذير و در آنچه به من بخشيده‌اى، بركت ده و در ميان آنان كه عافيت داده‌اى، عافيتم بخش و از قضاى سوء خود، حفظم كن، كه تو حكم مى‌رانى؛ ولى بر تو حكمى نمى‌رود و آن كه تو دوستش دارى، خوار نمى‌شود و آن كه تو دشمنش دارى، سربلند نمى‌گردد. تو خجسته و بزرگى. جز تو خدايى نيست.

از تو آمرزش مى‌خواهم و به تو باز مى‌گردم و نيكويى را از تو- اى پروردگار من- در دنيا و آخرت مى‌طلبم و از تو مى‌خواهم كه با رحمتت ما را از عذاب جهنّم حفظ كنى».[1]

622. امام صادق عليه السلام: سه تسبيح در قنوت كفايت مى‌كند.

623. امام باقر عليه السلام: پنج تسبيح شمرده در قنوت كفايت مى‌كند.

624. امام صادق عليه السلام: در قنوت نماز واجب، دعا و در نماز وتر، استغفار كردن [شايسته‌] است.

625. الكافى‌- به نقل از حلبى-: از ايشان (امام صادق عليه السلام) در باره قنوت در نماز وتر پرسيدند كه: آيا ذكر معيّن و خاصّى دارد كه همان گفته شود؟

فرمود: «نه. خدا را ثنا بگو و بر پيامبر عليه السلام درود بفرست و از گناه بزرگت آمرزش بخواه». سپس فرمود: «هر گناهى، بزرگ است».

626. امام صادق عليه السلام: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله قنوت خواند و به گروهى كه نام آنها و نام پدران و

[1]. در المصنّف، ابن ابى شيبه، اين دعا به امام على عليه السلام نسبت داده شده و تا« إنَّ عَذابَكَ بِالكافِرينَ مُلحَقٌ؛ عذابت به كافران مى‌رسد» نقل گرديده است.