بخش عمده‌اى از احاديث نيز به موضوع روابط اجتماعى، نگاهى عميق داشته، شادى‌بخشى را پيامد روابط اجتماعى سالم، همچون ديدار دوستان، مى‌داند. رسول گرامى اسلام مى‌فرمايد:

ثَلَاثٌ فَرَحَاتٌ لِلْمُؤْمِنِ فِى الدُّنْيا: لِقَاءُ الإِخْوَانِ، وَ تَفْطِيرُ الصَّائِمِ، وَ التَّهَجُّدُ مِنْ آخِرِ اللَّيل.[1]

براى مؤمن، سه شادى در دنيا وجود دارد: ديدار برادران، روزه گشودن روزه‌دار، و شب زنده‌دارى در پايان شب.

در برخى از آموزه‌هاى دين، روابط اجتماعى، با نوع‌دوستى و برآوردن نيازهاى ديگران، پيوند خورده و عاملى براى شادمانى پايدار، دانسته شده است. روابطى كه به همبستگى جامعه كمك نموده، موجب نشاط و شادمانى در جامعه گردد، از نگاه دين، شادى‌آفرين، تلقّى مى‌شود.

در حديثى آمده است:

إِنَّ للهِ عِبَاداً فِى الأَرْضِ يسْعَوْنَ فِى حَوَائِجِ النَّاسِ هُمُ الآمِنُونَ يوْمَ الْقِيامَةِ وَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً فَرَّحَ اللهُ قَلْبَهُ يوْمَ الْقِيامَةِ.[2]

همانا براى خدا در زمين، بندگانى است كه براى‌] برآوردن‌] نيازهاى مردم، مى‌كوشند. اينها روز قيامت، در امان‌اند. و هر كه به مؤمنى، شادى رساند، خدا روز قيامت، دلش را شاد مى‌سازد.

شواهد نشان داده است كه برقرارى چند رابطه محدود و نزديك با ديگران،

[1]. كتاب من لايحضره الفقيه، ج 4، ص 360.

[2]. الكافى، ج 2، ص 198.