پس امر (دين) خود را فرقه‌فرقه كردند و هر فرقه‌اى، به روشى كه برگزيده بود، دل‌خوش بود.

امام على (ع)، در خطبه‌اى، داشته‌هاى اندك دنيوى و شاد شدن به واسطه آنها را مورد عتاب قرار مى‌دهد و مى‌فرمايد:

ما بالكم تفرحون باليسير من الدنيا تدركونه و لا يحزنكم الكثير من الآخرة تحرمونه.[1]

حال شما چگونه است كه به اندكى از دنيا كه آن را در يابيد، شادمان مى‌شويد؛ ولى براى بسيارى از آخرت كه از آن محروم شويد، اندوهناك نمى‌گرديد؟!

در حديثى ديگر از آن حضرت، مؤمنان، به آنچه از فضل و رحمت پروردگار، نصيبشان خواهد شد، مردمانى شادمان، لقب مى‌گيرند:

فَرِحاً بِمَا أَصَابَ مِنَ الْفَضْلِ وَ الرَّحْمَة.[2]

از فضل و رحمتى كه به ايشان رسيده است، شادمان‌اند.

آيه 44 سوره انعام نيز به نعمت‌هايى اشاره مى‌نمايد كه داشتن آنها، باعث شادى مشركان شده است:

فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ.

هنگامى كه‌] اندرزها، سودى نبخشيد و] آنچه را به آنان يادآورى شد، فراموش نمودند، درهاى همه نعمت‌ها را به روى آنها گشوديم تا] كاملًا] خوش‌حال شدند و دل به آنها بستند. ناگهان،

[1]. نهج البلاغة، خطبه 113.

[2]. همان، خطبه 193.