با نگاهى موشكافانه، مى‌توان به اين نتيجه دست يافت كه بُن‌مايه تمام آيات و رواياتى كه در آن، موضوع شادى مطرح شده، كليدواژه «داشته‌ها» است. داشته‌هاى انسان، بدون در نظر گرفتن جنبه‌هاى ارزشى و چگونگى اكتساب آنها، باعث شادى مى‌شود.

ممكن است كه شما، خانه‌اى يا ماشينى را خريدارى نماييد و از «داشتن» آن، شادمان شويد، يا به تحصيل علم بپردازيد و از «داشتن» علم و تحصيلات و مدرك آن، خوش‌حال شويد و يا از فرزنددار شدن، بى‌نهايتْ احساس شادى كنيد. به هر شكل، صرف «داشتن»، مى‌تواند شادى‌آور باشد؛ البته فارغ از اين كه اين «داشته «هاى شادى‌آور، پيامدهاى منفى به همراه دارند يا خير. براى روشن شدن اين بُن‌مايه، ابتدا چند نمونه را ذكر مى‌كنيم و سپس به طبقه‌بندى آنها مى‌پردازيم. برخى آيات و احاديث، اشاره مستقيم به اين نكته دارند كه دارا بودن، فارغ از جنبه ارزشى آن، باعث شادى مى‌شود.

خداوند متعال، در آيه 32 سوره روم و آيه 53 سوره مؤمنون، گروه‌ها و دسته‌هايى را توصيف مى‌نمايد كه به سبب آنچه دارند، خوش‌حال‌اند:

مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ.[1]

از كسانى مباشيدكه دين خود را پراكنده ساختند و به‌] دسته‌ها و] گروه‌هايى تقسيم شدند. هر گروهى به آنچه نزد آنهاست، خوش‌حال‌اند. (

فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَيْنَهُمْ زُبُراً كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ.[2]

[1]. سوره روم، آيه 32.

[2]. سوره مؤمنون، آيه 53.