امروزه، با همه پيشرفت‌هايى كه انسان در عرصه فن‌آورى به دست آورده، امّا نتوانسته است خلأهاى روان‌شناختى را از اين طريق، پُر نمايد. اين تصوّر كه انسان با پيشرفت فن‌آورى، لحظه‌هايى آرام همراه با شادى و شادمانى خواهد داشت، به واقعيت نپيوسته استو آدمى، همواره تلاش مى كند، تا شادى و آرامش را به زندگى خود، بازگرداند. چه چيزى مى‌تواند زندگى را غرق در شادى كند؟ آيا برخوردارى از سطح عالى تحصيلات، به اين امر كمك مى‌كند؟ آيا ثروت، مى‌تواند گره كور اين مشكل را باز كند؟ آيا موقعيت اجتماعى و مسائلى از اين قبيل، مى‌تواند موجبات شادى را در جوامع مختلف و در بستر خانواده، فراهم آورد؟ آيا اصولًا هر آنچه باعث شادى مى‌گردد، مى‌تواند پيامد مثبت داشته باشد يا در بعضى مواقع، شادى‌هاى زودگذرى وجود دارند كه نه تنها پيامد مثبتى ندارند بلكه آثار منفى به بار مى‌آورند؟

تجربه شادى، يكى از رايج‌ترين روش‌هايى است كه مردم به واسطه آن، شادكامى را تعريف مى‌كنند، پژوهش‌ها نشان مى‌دهند كه «شادى»، يكى از سه مؤلّفه اصلى «شادكامى»، به همراه «رضايت از زندگى و «فقدان عواطف منفى» است. شادى، جنبه هيجانى شادكامى است و در مقابل، رضامندى، جنبه شناختى آن است.[1]

[1]. روان‌شناسى شادى، ص 15.