امر، آن است كه ديگران خود را در تعامل با او در حاشيه امنيت احساس نمى‌كنند و در نتيجه، مشتاق برقرارى ارتباط با او نيستند. روابط دوستى با او به سردى مى‌گِرَوَد و محبّتش در دل‌ها كاسته مى‌شود تا جايى كه برقرارى ارتباط با او به حداقل مى‌رسد و به مقدار ضرورت، بسنده مى‌شود. بنا بر اين به محض برطرف شدن ضرورت، قطع شدن رابطه و به فراموشى سپردن او دور از انتظار نيست.

7. مهربانى‌

تعامل بر اساس اصل مهربانى، لزوماً به منزله دوست داشتن نيست. چه بسيار افرادى كه مهربانى آنان بيشتر از محبّتى است كه در دلشان ريشه دوانده است. مهربانى مى‌تواند تنها در رفتار ظاهر شود، بى آن كه در قلب، از محبّتى سرشار سرچشمه گرفته باشد. آغاز مهربانى و ابراز دوستى مى‌تواند به دليل هم‌كيشى، هم‌وطنى و يا حتى همنوعى باشد تا در ادامه، محبّت را پايه‌ريزى كند، اگرچه قرآن كريم بين مؤمنان، پيوندى محكم‌تر برقرار مى‌كند و آنان را برادر يكديگر مى‌خواند.[1]

اين بدان جهت است كه با پيوند برادرى، محبّت بيشترى بين آنها ايجاد مى‌شود و انگيزه مهرورزى آنها تقويت مى‌گردد. همچنين اصل مهربانى را در رفتار پيامبر خدا (ص) مورد توجّه قرار مى‌دهد و تصريح مى‌كند كه محمّد (ص) و پيروان او مهربانى در رفتار را با همنوعان البته به شرط ايمان، به عنوان اصلى در رفتار قرار مى‌دهند.[2] همين اصل باعث شد كه‌

[1]. إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ( نساء: آيه 10).

[2]. مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ‌( فتح: آيه 29) ..