را سفيد كند و اتاق‌هايش را بروبد تا اين كه پيش از غروب خورشيد، چراغ روشن كند كه اينها فقر را دور و روزى را فراوان خواهد كرد.[1]

امّا قسم دوم زيبايى، غير اختيارى است. اين زيبايى، در واقع همان زيبايى چهره است كه خدادادى بوده، در اختيار آدمى نيست. برخى از انسان‌ها، چهره‌اى دل‌آرا دارند و نظر ديگران را به خود جلب مى‌كنند. برخى نيز از ظاهر چندان زيبايى برخوردار نيستند و طبيعتاً بايد به آنچه خدا به آنان داده، قانع و راضى باشند. البته همان‌گونه كه در ادامه خواهيم گفت، امور ظاهرى اگرچه در ايجاد جاذبه، مهم و تأثيرگذارند، امّا از آن مهم‌تر، زيبايى‌هاى رفتارى و اخلاقى و باطنى است. بنا بر اين، توقّف در زيبايى‌هاى ظاهرى و تكيه بر آنها و غفلت از زيبايى‌هاى غير ظاهرى (اعم از: زيبايى‌هاى باطنى، اخلاقى و رفتارى)، خُسرانى بس بزرگ براى هر فردِ جوياى محبّت و دوستىِ همنوعان و خواستار موفّقيت در روابط بين فردى خواهد بود؛ چه اين كه ديرى نخواهد پاييد كه جوانى، جاى خود را به پيرى مى‌دهد و زيبايى ظاهرى، از دست مى‌رود. در اين حالت اگر زيبايى‌هاى اصيلِ برخاسته از اخلاق و رفتار و نيز زيبايى‌هاى باطنى و معنوى به دست نيامده باشند، منفور خدا و خَلق او خواهيم شد.

[1].