انواع نيازهاى آدمى است. نياز به كسب محبوبيت در جامعه و رهايى از تنهايى، از جمله اين نيازها به شمار مى‌آيند.

لزوم برقرارى ارتباط پايدار با همنوعان، از منظر پيشوايان دينى نيز مورد توجّه قرار گرفته است. امام صادق (ع) نياز انسان به داشتن دوست و نيز منافع دنيوى و اخروى دوستان را گوشزد مى‌كند و مى‌فرمايد:

أَكثِروا مِنَ الأَصدِقاءِ في الدُّنيا فَإِنَّهُم يَنفَعُونَ في الدُّنيا والآخِرَةِ، أَمَّا الدُّنيا فَحَوائِجٌ يَقومونَ بِها، وأَمَّا الآخِرَةَ فَإِنَّ أَهلَ جَهنَّمَ قالوا:

فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ.[1]

در دنيا، دوستان بسيارى انتخاب كنيد؛ زيرا آنها در دنيا و آخرت به شما نفع مى‌رسانند؛ امّا نفع دنيوى، نيازهايى است كه آنها برطرف مى‌كنند، و [نشانه‌] نفع اخروى آنها اين است كه اهل جهنّم مى‌گويند [افسوس‌] كه ما شفاعت كننده و دوست صميمى نداشتيم!

ناتوانى انسان در برقرارى ارتباط پايدار با همنوعان، نتيجه‌اى جز تنهايى به بار نخواهد آورد. تنهايى- كه معلول ناتوانى در برقرارى ارتباط و آن نيز معلول نداشتن جذابيت است-، آدمى را به بلاياى فراوان روانى و رفتارى، دچار مى‌سازد. از جمله اين ابتلائات مى‌توان به: خجالتى بودن، كمرويى، انزواطلبى، عزّت نفسِ پايين و اعتماد به نفسِ ضعيف، از دست دادن فرصت‌ها و سرانجام، فقر، اشاره كرد. از سويى ديگر، وجود عوامل جاذبه‌آفرين به دارنده آن، اعتماد به نفس بالا و عزّت نفس و نشاط هديه مى‌كند و اينها به او كمك مى‌كند كه نيازمندى‌هاى خود را راحت‌تر برطرف سازد و

[1]. مصادقة الاخوان: ص 46 ح 1 ..