انسان، مال را براى بى‌نيازى مى‌خواهد؛ امّا غافل از آن كه بى‌نيازى، جزو امور عينى نيست كه با ثروت به دست آيد؛ بلكه يك مسئله روحى و روانى است. از اين رو، صرف برخوردارى از ثروت نمى‌تواند احساس بى‌نيازى به وجود آورد. چه بسا انسان‌هايى كه به ظاهر، ثروتمنداند، امّا در درون، به بى‌نيازى نرسيده‌اند! چنين كسى را بايد ثروتمندِ فقير ناميد. بنا بر اين، طلب كردنِ بى‌نيازى از راه انتخاب ثروت و ترد ايمان، موجب ناكامى خواهد شد و همين موجب ناآرامى و ناسازگارى مى‌گردد.

خلاصه سخن آن كه هر آنچه مطلوب است، تنها به دست خداوند محقّق خواهد شد و اگر كسى جز اين راه را بپيمايد، بى‌ترديد ناكام خواهد شد. امام صادق (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

إِذَا تَزَوَّجَ الرَّجُلُ الْمَرْأَةَ لِجَمَالِهَا أَوْ مَالِهَا وُكِلَ إِلَى ذَلِكَ، وَ إِذَا تَزَوَّجَهَا لِدِينِهَا رَزَقَهُ اللهُ الْجَمَالَ وَ الْمَالَ.[1]

اگر مردى با زنى براى زيبايى يا مالش ازدواج كند، به همين امر واگذار مى‌شود؛

ولى اگر براى ديندار بودن با او ازدواج كند، خدا مال و زيبايى را نيز نصيبش مى‌گردانَد.

خداوند مى‌تواند بدون مال و زيبايى، مطلوب انسان از آن دو را نصيب زندگى كند، به شرط آن كه به او تكيه كنيم و ايمان را معيار قرار دهيم.

جمع‌بندى‌

با بررسى روايات، روشن شد كه زيبايى، مال، عزّت و جايگاه اجتماعى، از جمله عواملى معرفى شده‌اند كه در آينده خانواده، تأثير منفى دارند. توضيح و تبيين مسئله در هر يك از اين عوامل، بدين شرح است:

زيبايى: كسانى كه زيبايى را معيار انتخاب مى‌دانند، نگاه جنسى به ازدواج دارند و خانواده را كانون ارضاى جنسى مى‌دانند. از اين رو، زيبايى را- كه يكى از زمينه‌هاى‌

[1]. الكافى، ج 5، ص 333؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 50، ح 25004.