الزَّوجَةُ المُؤَاتِيةُ عَونُ الرَّجُلِ عَلَى دينِهِ.[1]

همسر همراه، ياور مرد بر دين اوست.

اين كه همسر، مسئوليت برخى امور را بر عهده مى‌گيرد، عامل مهمى در ايجاد فراغت براى مرد است. امام على (ع) از فاطمه (عليها السلام) به عنوان «نعم العون على طاعة الله (بهترين ياور در طاعت خداوند)» ياد كرده است.[2] از اين رو، همسر شايسته‌اى كه ياور مرد در دين او باشد، نه يك پديده دنيوى، كه از امور آخرتى و معنوى است.[3]

البته در اين روايات، از «ياور بودن زن براى مرد» ياد شده است؛ امّا به نظر مى‌رسد كه اين موضوع، يك طرفه نيست و مرد نيز برخى امور را بر عهده دارد كه‌

اگر از مسئوليت زن سنگين‌تر نباشد، كمتر از آن نيست و همين امر سبب مى‌شود كه برخى امور طاقت‌فرسا از دوش زن برداشته شود و زمينه را براى امور معنوى فراهم سازد. بديهى است كه شرط لازم آن است كه هر دو نفر، از فرصت به دست آمده، بهترين استفاده را ببرند.

از اين گذشته، فرزندان نيز مى‌توانند ياور والدين باشند. فرزند، به تناسب توانى كه دارد مى‌تواند برخى از امور زندگى را انجام دهد و يا در گرفتارى‌ها و سختى‌ها به والدينش كمك كند.[4]

[1]. الفردوس، ج 2، ص 301، ح 3368.

[2].

[3]. امام على( ع):

[4]. الإمام الرضا( ع):