راه آن را شناخت. از اين رو، عوامل مؤثّر در موفّقيت و كاميابى خانواده، ارزش و اهميت والايى دارد و اين كاميابى، در گرو كسب مهارت زندگىِ خانوادگى است. يكى از عوامل شكست و ناكامى خانواده، كمبود مهارت‌هاى لازم براى يك زندگى مشترك است.

از ديگر سو، كوتاهى در تشكيل خانواده و اداره آن، گاهى مى‌تواند زيان‌هاى جبران‌ناپذيرى به فرد و حتّى جامعه وارد سازد. ريشه برخى از آسيب‌هاى اجتماعى را بايد در همين امر جستجو نمود.

پديده «همسرآزارى»، گاه ريشه در ازدواج نادرست و چگونگى تشكيل خانواده دارد و گاه ريشه در اداره نادرست زندگى و نبود مهارت‌هاى لازم براى تعامل با همسر. همين امر مى‌تواند در ادامه، به طلاق عاطفى و حتى طلاق حقوقى كشيده شود. همچنين فقدان مهارت در تحمّل مشكلات زندگى و نابه‌سامانى‌هاى روابط زناشويى، مى‌تواند زمينه اعتياد و حتى خودكشى را فراهم سازد. از عوامل اعتياد و خودكشى، تأكيد افراطى بر رفاه و لذّت‌طلبى از يك سو، و از دست دادن توان تحمّل و بردبارى از سوى ديگر است. همچنين انتخاب و عملكرد نادرست در زندگى، ممكن است زمينه خيانت زناشويى را به وجود آورد. اگر كسى در انتخاب همسر اشتباه كند و يا در چگونگى تعامل با همسر، ناكارآمد باشد و نتواند نيازهاى وى را تأمين و او را دل‌گرم سازد، ممكن است وى را به خيانت بكشاند.

اين امور و امورى از اين دست، نشان مى‌دهند كه تنها راه پيشگيرى از اين گونه آسيب‌هاى فردى، خانوادگى و اجتماعى، بازگشت به «سَبك دينى ازدواج و زندگى زناشويى» است. اولياى دين، با توجّه به اهميت خانواده در حيات انسانى، مطالب ارزشمندى را بيان نموده‌اند كه در قالب حديث به دست ما رسيده‌اند. از اين رو، حديث، منبع مطمئنى براى يافتن اطلاعات لازم در باره خانواده و مهارت‌هاى زندگى زناشويى است. البته هر چند احاديث خانواده، نقش مهمى در كاميابى و موفّقيت زندگى دارند، با اين حال، آموزه‌هاى دين در اين باره، در لابه‌لاى متون دينى پراكنده‌اند. از اين رو، بايد اين مسائل را كشف و طبقه‌بندى نمود و به راه‌كارهايى اجرايى تبديل كرد.