همسران تأثير مثبت مى‌گذارد. همان‌گونه كه پيش‌تر اشاره شد، اوّلًا، فرد احسان كننده، مجراى لطف خداوند متعال به انسان است. وقتى انسان بداند كارى كه همسر او انجام مى‌دهد، در حقيقت، لطف خداوند است كه از طريق وى به او مى‌رسد، به همسر خود به عنوان يك فرد نگاه نمى‌كند؛ بلكه او را واسطه فيض و لطف خداوند مى‌داند و اين در معنوى و الهى شدن رابطه، تأثير فوق العاده دارد و جايگاه همسر را از يك انسان عادى، به واسطه فيض خداوند ارتقا مى‌بخشد.

ثانياً تشكّر از همسر، تشكّر از خداست و تشكّر از خدا، به تشكّر از همسر وابسته است. امام صادق (ع) تشكّر از عوامل انسانى را از حقوق خداوند متعال برمى‌شمرد:

مِنْ حَقِّ الشُّكْرِ لِلهِ عَلَى نِعَمِهِ‌أَنْ يَشْكُرَ مَنْ أَجْرَى تِلْكَ النِّعْمَةَ عَلَى يَدِهِ.[1]

از حق شُكر خداوند به خاطر يك نعمت، تشكّر از كسى است كه اين نعمت به دست او جارى شده است.

اين ديدگاه نيز تشكّر را از يك رابطه «انسان- انسانى» به رابطه «انسان- خدايى» ارتقا مى‌بخشد. خلاصه اين كه اين ارتباط تنگاتنگ، پيوند دهنده زندگى زناشويى با

مطمئن‌ترين و محكم‌ترين بنيان، يعنى خداوند متعال است كه مى‌تواند صميميت، سلامت، رضايت و موفّقيت زندگى را تضمين نمايد.

روش سپاس‌گزارى‌

در رواياتى كه به اين موضوع اختصاص دارد، هم به انواع تشكّر و هم به مراتب تشكّر اشاره شده است. اين دو موضوع مى‌تواند روش تشكّر كردن را توضيح و تبيين نمايد كه در ادامه به آن خواهيم پرداخت.

الف. انواع سپاس‌گزارى‌

از يك نگاه، سپاس‌گزارى يا پنهان است و يا آشكار. سپاس‌گزارى آشكار، آن است كه انسان، كار خوب همسر را به زبان آورد و از آن به خوبى ياد كند؛ امّا در سپاس‌گزارى پنهان، انسان نزد خداوند متعال براى او از صميم قلب دعا مى‌كند. امام زين العابدين (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

[1]. منشورات كنگرة شيخ مفيد( حكايات)، ج 10، ص 96.