آن كار و تشكّر از آن، ماندگار بوده و تأثير عميق‌ترى برجاى مى‌گذارد. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

الشُّكرُ أَعظَمُ قَدراً مِنَ المَعرُوفِ، لِأَنَّ الشُّكرَ يَبقَى وَ المَعرُوفُ يَفنَى.[1]

سپاس‌گزارى، ارزشمندتر از نيكى كردن است؛ زيرا سپاس‌گزارى مى‌مانَد و نيكى از بين مى‌رود.

سپاس‌گزارى سبب مى‌شود كه عاطفه مثبتِ بيشتر و عميق‌ترى ميان همسران برقرار شود و در نتيجه اين تأثير، زمان بيشترى پايدار بماند.

دوم اين كه سپاس‌گزارى، هم در فرد راضى، تأثير مثبت بر جاى مى‌گذارد و هم در فرد ناراضى؛ البته تأثير آن در اين دو حالت، متفاوت است. اگر ميان همسران، رابطه خوبى برقرار باشد، سپاس‌گزارى يكى از ديگرى، دو پيامد دارد: افزايش رضامندى و افزايش وفادارى؛ امّا اگر ناراحتى و كدورتى ميان آنان باشد، سپاس‌گزارى، سبب اصلاح رابطه و بازگشت عاطفه مى‌شود. امام على (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

شُكرُكَ لِلرَّاضِى عَنكَ يَزِيدُهُ رَضىً وَ وَفَاءً، شُكرُكَ لِلسَّاخِطِ عَلَيكَ يُوجِبُ لَكَ‌

مِنهُ صَلَاحَاً وَ تَعَطُّفاً.[2]

سپاس‌گزارى تو از كسى كه از تو راضى است، موجب رضايت و وفادارى بيشتر او مى‌شود و سپاس‌گزارى تو از كسى كه از تو ناخشنود است، سبب رفع ناراحتى، و مهربانى او به تو مى‌شود.

جالب اين كه سپاس‌گزارى مى‌تواند در دو موقعيت متفاوت، تأثير مثبت بر جاى گذارد. البته ميزان تأثير آنان با يكديگر متفاوت است. در حقيقت، قدردانى از رفتار و اخلاق مثبت حتّى به ظاهر كوچك همسر، هم كاركرد «ارتقايى» دارد (ارتقاى سطح روابط) و هم كاركرد «درمانى و اصلاحى».

سومين و مهم‌ترين نكته، اين كه سپاس‌گزارى از همسر، از طريق ارتباط با خداوند، به زندگى و روابط همسران، بُعد معنوى مى‌دهد و بدين وسيله، بر روابط

[1]. غرر الحكم، ح 2176.

[2]. همان، ح 5668.