ديگرى، تصحيح و تنظيم ارزيابى از احسان به همسر است. انسان، پس از ارزيابى كردن هر مسئله‌اى بر اساس آن، نسبت به انجام دادن يا ترك كردن آن مسئله تصميم مى‌گيرد. از موانع مهم احسان كردن، ارزيابى نادرست از آن است. اگر احسان به همسر، صرفاً يك تعامل انسانى ارزيابى گردد، انگيزه چندانى به وجود نمى‌آورد؛ بويژه اگر تصوّر شود كه اين كار، موجب پُرتوقّعى و پُررويى همسر مى‌گردد. در حالى كه احسان به همسر، در ظاهر، نيكى به يك انسان است؛ امّا در واقع، يك تعامل الهى است، نه انسانى، و اين به دو جهت است: اوّل اين كه بر اساس رواياتى كه در مباحث بعدى خواهد آمد، احسان كننده به همسر، در حقيقت، مجرا و ابزار لطف خداوند به اوست. اين كه انسان مجراى لطف خداوند قرار گيرد و خداوند از طريق وى، نعمت خود را به ديگرى برساند، بسيار شوق‌انگيز است. اگر اين گونه به مسئله نگاه شود، به جاى اين كه مقصد احسان (همسر) را در ارزيابى لحاظ كند، مبدأ آن (خداوند متعال) را وارد دستگاه ارزيابى خواهد كرد و چه چيز هيجان‌انگيزتر از اين كه انسان واسطه فيض و لطف خداوند قرار گيرد.

دوم اين كه بر اساس اين نگاه، احسان شونده نيز يك انسان معمولى ارزيابى نمى‌گردد؛ بلكه وى كسى است كه لياقت فيض و لطف خداوند را يافته است و بر اين اساس، جايگاه او از يك انسان معمولى، به يك انسان شايسته لطف خداوند ارتقا مى‌يابد. در مجموع، توجّه به اين كه انسان، واسطه فيضى قرار گيرد كه مبدأ آن،

خداوند متعال و مقصد آن، انسانِ شايسته لطف خداست، انگيزه‌اى متعالى و الهى براى احسان به وجود مى‌آورد و به آن، بُعد معنوى مى‌بخشد.

مهارت درك احسان همسر

صِرف احسان ابتدايى، محبّت‌برانگيز نيست. اين احسان بايد مورد توجّه طرف مقابل قرار گيرد و توسط وى درك شود. ممكن است يكى از طرفين و يا هر دو، به ديگرى احسان نمايد؛ امّا درك نشود. در اين صورت، محبّتى نيز برانگيخته نمى‌شود و ما در حقيقت، با پديده احسان بدون محبّت، روبه‌رو خواهيم شد؛ چيزى كه در بسيارى از خانواده‌ها وجود دارد. بنا بر اين، يكى از اصول مهم در اين زمينه، مهارت‌