جنسى را فقط مصالح اجتماعى حاضر يا نسل آينده محدود مى‌كند و در اين زمينه، تدابيرى اتخاذ كرده است كه به احساس محروميت و ناكامى و سركوب شدن اين غريزه نينجامد. متأسفانه دانشمندى مثل برتراند راسل كه از عقايد مسيحيت و بودايى و ... در اين زمينه انتقاد مى‌كند، درباره اسلام، سكوت اختيار كرده است. راسل، همين قدر مى‌گويد كه كليه بانيان مذاهب، به استثناى محمّد و كنفوسيوس- اگر بتوان مسلك او (كنفوسيوس) را مذهب ناميد- توجّهى به اصول سياسى و اجتماعى نداشته، كوشيده‌اند تكامل روح را از راه اشراق، تفكّر و فنا فراهم كنند.

شهيد مطهرى، اضافه مى‌كند:

به‌هرحال، از نظر اسلام، علاقه جنسى، نه تنها با معنويت و روحانيت منافات ندارد، بلكه جزو خوى و خلق انبياست. در حديثى مى‌خوانيم: «من أخلاق الأنبياء حبّ النّساء». رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و ائمّه اطهار عليهم السّلام طبق آثار و روايات فراوانى كه رسيده است، محبّت و علاقه خود را به زن، در كمال صراحت اظهار مى‌كرده‌اند.[1]

2. لازم دانستن ارضاى نياز جنسى‌

باتوجّه به وجود غريزه جنسى و طبيعى بودن تمايل و علاقه جنسى، بايد ارضاى اين نياز را لازم بدانيم و نه‌تنها از ظهور آن در سطح هوشيارى، جلوگيرى نكنيم، بلكه درصدد فراهم‌سازى شرايط ارضاى آن نيز برآييم؛ زيرا سركوب كردن غريزه جنسى، بيمارى‌هاى روانى و انحرافات جنسى را به دنبال دارد. فرويد در اين زمينه مى‌نويسد:

نبايد آنچه را كه در سرشت ما حيوانى است، فراموش كنيم. اين، آرمانى نيست كه ما ارضاى جنسى فرد را رها سازيم و به فراموشى بسپاريم. ما نبايد از اين‌كه تمايلات جنسى خود را بدين دليل كه توانسته‌ايم غرايز حيوانيمان را تخفيف دهيم و يا به كلى محو سازيم، شادمان باشيم!

بى‌ترديد، هميشه و به‌گونه‌اى گسترده، تمدّن، خواهان دگرگونى عوامل‌

[1]. اخلاق جنسى در اسلام و جهان غرب، ص 12.