جا نيز سرآغاز انحرافات تكامل روانى است كه نتيجه‌اى از اختلالات عمومى رفتارى است و به انحرافات جنسى، بزهكارى و بيمارى‌هاى ديگر روانى كشانده مى‌شود.[1]

3. تحقير

يكى از بدترين رفتارهاى والدين با فرزندان‌شان، «تحقير» آنان است. در بسيارى از انحرافات جنسى، ردّپاى تحقير را مى‌توان يافت. پدر و مادرى كه مدام، پسر خود را تحقير مى‌كنند، او را بى‌كفايت و ناتوان مى‌خوانند و به او خاطرنشان مى‌كنند كه لياقت مرد بودن را ندارد، در رشد به‌هنجار او ايجاد اختلال مى‌كنند. چنين پسرى، در برقرارى ارتباط با جنس مخالف، توانايى طبيعى خود را از دست مى‌دهد.

فرد مبتلا به انحراف جنسى، كسى است كه در دوران كودكى، بر اثر تحمّل سختى‌هاى طاقت‌فرسا، به احساس حقارت عميق دچار گشته و در ضمن، درك نامشخص ويژه‌اى از زندگى جنسى و عاطفى دارد. انحراف او تركيب آزمونى از زودرنجى شديد، ارزش‌طلبى بر خطا و سوءظن است تا بدين‌وسيله، از جنس مخالف خود، فاصله جويد و يا آن‌كه خود را در يك موضع برتر و خودنمايانه‌ترى در برابر او ببيند.[2]

ايجاد شخصيت و اعتماد به نفس در كودك، يكى از وظايف تربيتى پدران و مادران است. پيدايش اين حالت روانى در كودكان، برنامه منظّمى دارد كه اگر با دقّت به كار برده شود، نتيجه مثبت آن، بارآمدن فرزند با شخصيت است و عدم توجّه به آن، باعث زبونى و فرومايگى كودك است. احترام به كودك و حسن معاشرت پدر و مادر با وى، يكى از اساسى‌ترين عوامل ايجاد شخصيت در كودك است. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله اجراى اين برنامه بزرگ را در يك عبارت بسيار كوتاه، صريحا به پيروان خود دستور داده و مى‌فرمايد:

أكرموا أولادكم و أحسنوا آدابهم.[3]

[1]. روان‌شناسى فردى، ص 140.

[2]. همان، ص 193.

[3]. وسائل الشيعة، ج 21، ص 476؛ بحار الأنوار، ج 104، ص 95.