نيازهاى ديگر است كه جز در قالب يك پيوند شناختى، عاطفى و معنوى كه تعهدآور و مسئوليت‌ساز باشد، به نحو مطلوب ارضا نمى‌شود. بنابراين، ممكن است مردى در نزديكى با يك زن روسپى، التهاب جنسى خود را فروبنشاند؛ امّا با اين كار، نه‌تنها نياز خود را به دوست داشتن و دوست داشته شدن و انس و آرامش و معنويت و پاكى، ارضا نكرده، بلكه بر كمبودهاى خود نيز دامن زده است.

بنابراين، به‌طور خلاصه مى‌توان گفت كه مهم‌ترين هدف تربيت جنسى- كه از زمان كودكى آغاز مى‌شود-، اين است كه: زن و مردى را تربيت كنيم كه بتوانند با غرايز جنسى خود، به شيوه‌اى صحيح و مطلوب برخورد كنند؛ نه آن را سركوب سازند و نه به بى‌بند و بارى و انحراف و فحشا كشيده شوند و در نهايت، زن و مرد بتوانند به يارى هم، كانونى فراهم سازند كه هم سلامت روانى خودشان را به دست آورند و هم در مناسبات اجتماعى، سلامت جامعه تأمين شود.

4. پيشگيرى از انحرافات جنسى و ايجاد زمينه پاك‌دامنى در جامعه‌

از ديگر اهداف مهم تربيت جنسى از ديدگاه اسلام، حفظ افراد جامعه از انحراف و فساد و تباهى است كه براى رسيدن به اين مهم، اهداف ديگر تربيت جنسى، به نحوى سهيم هستند. جمله معروف «پيشگيرى، بهتر از درمان است»، اگرچه معمولا در مورد بيمارى‌هاى جسمى گفته مى‌شود، ولى در امور روانى نيز جريان دارد و شايد در امور جنسى، بيشترين تأثير را داشته باشد؛ زيرا درمان افراد مبتلا به انحراف جنسى و برگرداندن آنها به حالت طبيعى، كارى بسيار دشوار است؛ چون برگرداندن هر معتادى از عادتش مشكل است.

امام حسن عسكرى عليه السّلام مى‌فرمايد:

ردّ المعتاد عن عادته كالمعجز.[1]

برگرداندن معتاد از عادتش، مانند معجزه است.

[1]. تحف العقول، ص 489؛ بحار الأنوار، ج 78، ص 374.