جنسى خود پيدا كند كه مطابق با توانايى‌هاى جنسيتى‌اش باشد. اگر اين هدف، در مرحله كودكى و نوجوانى برآورده شود، چنين فردى در دوره جوانى و بزرگ‌سالى، به خوبى، وظايف خود را مناسب با جنسيتش برآورده مى‌سازد، از تمايلات انحرافى، به دور مى‌ماند و غرايز طبيعى‌اش به روشى سالم، ارضا خواهند شد.

3. ارضاى صحيح و به‌هنجار غريزه جنسى‌

از جمله اهداف مهم تربيت جنسى، اين است كه زن و مرد بتوانند نياز جنسى خود را- كه يك نياز طبيعى است-، به شيوه صحيح و به‌هنجار ارضا كنند. در دين اسلام (برخلاف برخى از اديان)، ميل جنسى و لزوم ارضاى آن، نه‌تنها پست و رذالت‌آميز معرفى نشده، بلكه امرى پسنديده و مطلوب است؛ امّا به شرطى كه در چارچوب ازدواج زن و مرد (چه به صورت دائم و چه موقّت) انجام شود و از شيوه‌هاى نابه‌هنجار ارضاى اين نياز، پرهيز گردد.

اريك فروم (روان‌شناس معاصر) مى‌نويسد:

كشش دو قطب مذكّر و مؤنّث، همچنين پايه آفرينندگى ناشى از فعل و انفعال متقابل است. اين نظر زيست‌شناسى، طبيعتا به اين معناست كه وحدت اسپرم و اوول، اساس تولّد كودك است. وضع در دنياى روانى مطلق نيز همين‌گونه است: زن و مرد در عشق يكديگر، از نو زاده مى‌شوند. كسانى كه به انحرافات همجنس‌گرايى گرفتارند، در رسيدن به اين وصل دو قطبى، شكست مى‌خورند و به ناچار بايد هميشه، رنج جدايى را تحمّل كنند؛ درست مانند آن دسته از افراد معمولى‌اى كه از مهر ورزيدن عاجزند.[1]

از ديدگاه اسلامى، علاوه بر اين‌كه ارضاى نياز جنسى، منحصرا از راه پيوند ميان زن و مرد مورد تأييد است، بايد اين پيوند، در قالب ازدواج و همراه با ضوابط مشخصى باشد. دليل اين مطلب، آن است كه نياز جنسى در انسان، صرفا تنشى غريزى- كه هدف آن فقط ارضاى نياز باشد- نيست؛ بلكه نيازى پيچيده و مركّب از

[1]. هنر عشق ورزيدن، ص 48.