نمايند تا نوجوان، متوجّه قبح عمل خود بشود. البته اين، عمل ظريفى است و والدين بايد متوجّه افراط و تفريط در آن باشند؛ زيرا گاهى افراط در آن، باعث ايجاد حياى نامطلوب مى‌شود و حتّى انسان، از انجام دادن اعمال درست خود هم شرم مى‌كند.

مثلا والدين براى ايجاد خصلت حيا در دختران خود، ممكن است افراط كنند و حضور در برابر مردان را نوعى گناه بدانند. اين محدوديت‌ها پيامدهاى وخيمى دارند: باعث مى‌شوند كه نوجوان، راه افراط و يا تفريط را برود، به علّت فشارهاى وارده، سعى نمايد كه از هر فرصتى براى خودنمايى در برابر مردان استفاده كند و دچار سردمزاجى شود و با شوهر خود نيز نتواند در خلوت، روابط مطلوبى داشته باشد. بهتر است كه والدين، به جاى اين‌كه به دختر خود بگويند: تو نبايد در حضور مردان ظاهر شوى و آن‌جا مرد هست، تو نمى‌توانى بروى، بگويند: در حضور مردان نامحرم بايد باحجاب باشى؛ زيرا خداوند، اين را دوست دارد و با ضوابط، آداب اجتماعى، فرهنگى و شخصيت انسانى، هماهنگ است.

2. عفّت‌

دومين فضيلت اخلاقى‌اى كه با تربيت جنسى ارتباط دارد و والدين بايد آن را در نوجوان خود پرورش دهند، «عفّت» است. عفّت (پاكدامنى) حالت نفسانى است كه انسان را از غلبه شهوت بازمى‌دارد و عفيف، يعنى خودنگهدار و بامناعت.[1] در تعريف تعفّف گفته شده:

التّعفّف هو الكفّ عن الحرام و السّؤال من النّاس.[2]

عفيف بودن، يعنى خوددارى از حرام و درخواست كردن از مردم.

عفّت در آيات و روايات، به معناى خوددارى از درخواست از مردم آمده است.

خداوند متعال مى‌فرمايد:

يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّفِ.[3]

[1]. قاموس قرآن، ج 5، ص 18- 19.

[2]. بحار الأنوار، ج 71، ص 82؛ النهاية فى غريب الحديث، ج 3، ص 264.

[3]. سوره بقره، آيه 273.