حالتى اندوهناك قرار دادم و «حزنته»- ثلاثى مجرد- يعنى به او اندوه رساندم. لذا «لا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ» يعنى كمترين اندوهى به آنان نمى‌رسد. و اگر بگويى «احزنته» يعنى كارى كردم كه غم و اندوه او را فرا گرفت تنها نافع، فرق اين دو صيغه را دريافته است‌[1] 7- آيه شريفه: إِلى‌ صِراطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ اللَّهِ الَّذِي لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌[2].

نافع و ابن عامر «اللّه» را با رفع قرائت كرده‌اند؛ زيرا ما قبل اللّه پايان آيه است. و «اللّه» را مستأنف و آغاز آيه بعد گرفته‌اند. ليكن ديگران «اللّه» را مجرور تلاوت كرده و آن را بدل: «الحميد» دانسته‌اند[3].

8- آيه شريفه: لَئِنْ أَنْجانا مِنْ هذِهِ لَنَكُونَنَّ مِنَ الشَّاكِرِينَ قُلِ اللَّهُ يُنَجِّيكُمْ مِنْها[4] عاصم، حمره و كسائى: «انجانا»- به صيغه مفرد غايب- قرائت كرده‌اند بدون تاء يعنى: «لئن انجانا اللّه» و دليل ايشان آن است كه در مصاحف بدون «تاء» مضبوط است.

ديگران «لئن انجيتنا» خطاب به خداوند متعال قرائت كرده‌اند. و دليل ايشان هم سوره يونس است كه در آن مى‌فرمايد: لَئِنْ أَنْجَيْتَنا مِنْ هذِهِ‌ و چون اين مجمع عليه قراء است آن مورد اختلافى را به اين ارجاع مى‌دهيم و اختلاف را حل مى‌كنيم‌[5].

9- آيه شريفه: وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ‌[6] حمزه و كسائى: «بالبخل»- با دو فتحه- خوانده‌اند. ليكن ديگران: «بالبخل»- ضم و سكون- قرائت كرده‌اند. و اين دو، دو لغت متفاوت مى‌باشند.[7] 10- آيه شريفه: وَ إِنْ تَكُ حَسَنَةً[8] نافع و ابن كثير «حسنة» را به رفع خوانده‌اند و كان را تامه تصور كرده‌اند بدون خبر لذا «حسنة» فاعل «تكن» است. ديگران «حسنة»

[1] حجة القراءات، ص 246.

[2] سوره ابراهيم، آيه 1 و 2.

[3] حجة القراءات، ص 276. و الكشف، ج 2، ص 25.

[4] سوره انعام، آيه 63 و 64.

[5] حجة القراءات، ص 255. و الكشف، ج 1، ص 435.

[6] سوره نساء، آيه 37.

[7] حجة القراءات، ص 203 و الكشف، ج 1، ص 289.

[8] سوره نساء، آيه 40.