اين نامها به عنوان تفسير آيه باشند و يا آن كه اين نامها را جبرئيل امين از جانب خداوند به عنوان تفسير فرودآورده باشد. ما درباره تمام روايات صادره از ائمه همين نظر را داريم‌[1].

آنچه مؤيد اين نظر است كه تفسيرات آيه را نازل از جانب خداوند بدانيم روايتى است كه «اصبغ بن نباته» از امير المؤمنين نقل مى‌كند حضرت على- عليه السلام- فرمود:

«گوئى مى‌بينم عجم را كه در مسجد كوفه سراپرده‌هايى نصب كرده‌اند و به مردم قرآن را چنان كه نازل شده است تعليم مى‌دهند.

گفتم: يا امير المؤمنين! آيا الآن اين قرآن چنان كه نازل شده است نمى‌باشد؟.

فرمود: نه، نام هفتاد تن از قريش و نامهاى پدرانشان از قرآن حذف شد. و تنها نام ابو لهب را براى تحقير پيامبر- ص- باقى گذاشتند، زيرا ابو لهب، عموى پيامبر بود[2]».

البته روشن است آنان قصد تحقير پيامبر را با اين كار داشتند هر چند حقيقتا كمترين غبار ترديد و ريبى بر دامان مقدس وى نمى‌نشيند. در آخر، اين روايت را براى حسن ختام ذكر مى‌كنيم.

از امام صادق (ع) روايت شده است كه: «اگر قرآن را چنان كه نازل شده است خوانده مى‌شد، هرآينه ما را با نامهاى خودمان در قرآن مى‌يافتند[3]». مراد آن است كه نام ائمه به صورت تفسير بعضى از آيات، توسط خداوند متعال نازل شده بود.

اگر قرآن چنانكه نازل شده است خوانده مى‌شد

با توجه به اين كه على- عليه السلام- قرآن را بر اساس نزول آيات كتابت كرد و آن را بر قوم عرضه داشت ليكن مصحف امام پذيرفته نگشت. و روايت ديگرى كه مى‌گويد:

«اگر قرآن چنان كه نازل شده است مى‌خواندند حتى دو نفر با يكديگر اختلاف پيدا نمى‌كردند[4]».

[1] رك: الوافى، ج 5، ص 273.

[2] الغيبة نعمانى، ص 318.

[3] تفسير البرهان، ج 1، ص 22. عدة رسائل مفيد، ص 225. المسائل السروية و تفسير عياشى، ج 1، ص 13 و حاشيه آن.

[4] الوافى، ج 5، ص 274.