براى ما پاداشى جز پاك شدن از گناهان نيست.

على عليه السلام فرمود: «اى سلمان! به واسطه شكيبايى بر بيمارى و ناليدن به درگاه خداوند و دعا كردن در پيشگاه او، برايتان پاداش نيز هست و به سبب همين كارهاست كه براى شما حسنه نوشته مى‌شود و جايگاه‌هايتان فراتر برده مى‌شود؛ امّا درد، فقط موجب پاك شدن گناه، و نوعى كفّاره است».

سلمان پس از شنيدن اين سخن، پيشانى على عليه السلام را بوسيد و گريست و گفت: اى امير مؤمنان! اگر تو نبودى، چه كسى براى ما اين چيزها را از هم باز مى‌شناسانْد؟![1] اين حديث در واقع، جمع‌بندى همه احاديث پيش‌گفته است.

توضيح، اين كه: بيمارى، عمل انسان نيست تا به سبب آن به وى پاداش داده شود.

از سوى ديگر، در بيان امام عليه السلام آمده است كه وقتى مؤمنى در برابر درد و بيمارى شكيبايى ورزد و در پيشگاه خداوند، دعا و زارى كند، پاداش خواهد داشت و به واسطه آن بر رتبه وى در پيشگاه خداوند، افزوده مى‌شود و براى او حسنات نوشته خواهد شد، و اين، بدان سبب است كه اين شكيبايى و دعا، عملى از اعمال انسان اند.

از همين جاست كه مى‌بينيم احاديث مربوط، به رغم همه اختلافات ظاهرى، هيچ تعارضى با همديگر ندارند؛ زيرا احاديثى كه از پاداش نداشتن بيمارى سخن مى‌گويند، نه به عمل و نيّت بيمار، بلكه به خود بيمارى نظر دارند، و احاديثى كه از ثواب بيمار و بالا رفتن رتبه او حكايت مى‌كنند، به شكيبايى و مقاومت و نيّت او ناظرند. از اين رو، اگر بيمار در دوران تن‌درستى، عمل نيكى انجام مى‌داده (براى مثال، نماز شب مى‌خوانده)، پاداش آن براى وى در دوران بيمارى نيز نوشته مى‌شود. بيمارى كه علاوه بر اين، شكيبايى هم مى‌كند، افزون بر آن پاداش، پاداش شكيبايى خويش را هم مى‌گيرد، و بيمارى كه علاوه بر شكيبايى، دعا و گريه و زارى نيز مى‌كند، از جايگاه بالاترى نزد خدا برخوردار مى‌شود.

[1]. طبّ الأئمّة، ابنا بسطام: ص 15، بحار الأنوار: ج 81 ص 185 ح 39.