1. برخى از احاديث، بر اين تصريح كرده‌اند كه در بيمارى، هيچ پاداشى وجود ندارد؛ امّا بيمارى، مايه پاكىِ بيمار از گناهان است.[1]

2. شمارى از احاديث، بيان مى‌كنند كه بيمارى، گناهان انسان را مى‌ريزد، با اين تفاوت كه اين دسته احاديث، نسبت به مسئله اجر و پاداش، سكوت كرده‌اند.[2]

3. برخى از احاديث، بيان مى‌كنند كه بيمارى، مرتبه انسان را بالا مى‌برد.[3]

4. بعضى از احاديث، به وجود پاداشى بزرگ براى بيمارى تصريح مى‌كنند[4] و برخى نيز از اين خبر مى‌دهند كه پاداش سه شب تبدار بودن، با عبادت هفتاد سال، برابر است.[5]

5. در برخى احاديث، آمده كه در نامه عمل بيمار، نوشته مى‌شود؛ پاداشى معادل انجام دادن اعمالى كه به سبب بيمارى، توفيق انجام دادن آنها را نيافته است.[6]

6. در حديثى از امام حسين عليه السلام روايت شده است: امير مؤمنان، على بن ابى‌طالب عليه السلام، سلمان فارسى را عيادت كرد و فرمود: «اى ابو عبد اللَّه! از بيمارى خويش، در چه حالى؟».

گفت: اى امير مؤمنان! فراوان، خدا را سپاس مى‌گويم و از دلْ‌آزردگى بسيار، به تو شكايت مى‌آورم.

فرمود: «اى ابو عبد اللَّه! دل‌آزرده مباش؛ زيرا هيچ كس از شيعيان ما نيست كه به او دردى رسد، مگر به واسطه گناهى كه پيش‌تر، از او سر زده و آن بيمارى، مايه پاك شدن اوست».

سلمان گفت: اگر چنان باشد كه تو مى‌گويى- كه چنان نيز هست-، پس در اين كار

[1]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 160 و 177.

[2]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 158- 159 و 161.

[3]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 180.

[4]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 187 و 190.

[5]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 189.

[6]. ر. ك: دانش‌نامه احاديث پزشكى: ح 192- 199.