انسان‌هاى نيكوكار مى‌فرمايد:

وَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ.[1]

[از ويژگى‌هاى نيكوكاران، اين است كه‌] در اموال آنان، حقّى براى نيازخواه و محروم است.

از امام على عليه السلام روايت شده كه فرمود:

إنّ اللَّهَ سبحانَهُ فَرَضَ فى أموالِ الأغنياءِ أقواتَ الفُقَراءِ، فما جاعَ فَقيرٌ إلّابما مُتِّعَ بهِ غَنىٌّ، و اللَّهُ تعالى‌ سائلُهُم عن ذلكَ.[2]

خداوند سبحان، خوراك تهى‌دستان را در اموال توانگران قرار داده است. پس هيچ تهى‌دستى گرسنه نمى‌ماند، مگر به سبب اين كه ثروتمندى از حقّ او بهره‌مند شده است، و خداى بزرگ در اين باره از آنان بازخواست مى‌كند.

2. تشويق مسلمانان به اطعام نيازمندان. قرآن در توصيف ابرار (نيكان) مى‌فرمايد:

وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً* إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً.[3]

و با وجود دوست داشتن غذا، آن را به مستمند و يتيم و اسير مى‌دهند. [و مى‌گويند:] ما تنها براى رضاى خدا اطعامتان مى‌كنيم. از شما نه پاداشى مى‌خواهيم و نه سپاسى.

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ* يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ* أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ.[4]

يا در روز گرسنگى، طعام دادن، به يتيمى خويشاوند، يا مستمندى خاك‌نشين.

[1]. ذاريات: آيه 19. گفتنى است كه آيات فراوانى در اين زمينه وجود دارند كه اشاره به همه آنها در حوصله اين مقال نيست.

[2]. نهج البلاغة: حكمت 328.

[3]. دهر: آيه 8- 9.

[4]. بلد: آيه 14- 16.