علامتِ تسليم بالا بردند و به طور كامل مطيعِ آمريكا شدند. آيا اكنون آمريكا با آنها دوستى و رفاقت مى‌كند؟ مصر نوكرىِ آمريكا را قبول كرده است. آيا اكنون آمريكا با مصر رفاقت مى‌كند؟ آمريكا بجز اينكه مصرى‌ها را نوكر و چكمه‌بوسِ خود كرده است، چه خدمتى به آنها نموده است؟

مصر تحت فرمانِ آمريكا، براى جنگ به سومالى رفته است تا فدائىِ سربازان آمريكايى باشد. آنها كه سربازان آمريكايى را يكى يكى مى‌كُشند، سربازان مصرى را تيپ تيپ مى‌كُشند. اين هم دوستى و رفاقتِ آمريكا در باره دوستانش.

آيا شما فكر مى‌كنيد كه آمريكا بين شما و عرب‌ها فرق قائل مى‌شود و با شما بهتر رفتار مى‌كند؟ آيا آمريكا رحم دارد؟ انسانيت دارد؟

عاطفه دارد؟ بنا بر اين، اولًا ما بايد توجه كنيم كه همه مشكلاتِ ما ناشى از آمريكا نيست.

برخى از مشكلاتِ ما نيز ناشى از اشتباهات خود ماست. همكارى و مصالحه با آمريكا، در حلّ مشكلاتى كه ناشى از اشتباهات خود ماست، هيچ تأثيرى ندارد. اما اگر به خود آييم، مستقل باشيم و به خود اعتماد كنيم، بدون ترديد مى‌توانيم مشكلاتى را كه حلّ آنها در دستِ خود ماست، حل نماييم.

(تكبير نمازگزاران)

از سوى ديگر، ما مسلمان هستيم.

سيره رسول اللّه صلى الله عليه و آله براى ما حجت است.

پس از اينكه پيامبر صلى الله عليه و آله به مدينه هجرت كرد، قريش آن همه مشكل براى پيامبر صلى الله عليه و آله ايجاد كردند و ايشان را در فشار قرار دادند؛ تا جايى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از شدتِ گرسنگى، برخى اوقاتْ سنگ به شكمِ خود مى‌بست تا فشار گرسنگى را احساس نكند.

همچنين پيامبر صلى الله عليه و آله به خانه دخترش مى‌رفت و گرسنگىِ نوه‌ها و دخترش را مى‌ديد. در سال‌هاى اولِ هجرت، فشار اقتصادى بر مسلمانان بسيار شديد بود.

در چنين شرايطى، رسول‌اللّه صلى الله عليه و آله چه عكس العملى از خود نشان دادند؟

آيا ايشان نامه‌اى به ابو سفيان نوشتند و با او مصالحه كردند؟ هيچ وقت به ذهن رسول اللّه صلى الله عليه و آله خطور نكرد كه با دشمنانِ اسلام كنار بيايد. حتى وقتى پيامبر صلى الله عليه و آله در مكه بود، به كفّار مى‌فرمود:

«لَكُمْ دينُكُمْ وَ لِىَ دينٌ»[1]

[شما را دينِ خود و مرا دينِ خود.]

اما هنگامى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به مدينه رفتند، نسبت به كفّار، حالت تهاجمى گرفتند و با اتّكا به خداوند در برابر كفّار، مقاومت نمودند. خداوند به ما قول داده است كه:

«وَ الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا»[2]

[كسانى را كه در راه ما مجاهدت كنند، به راه‌هاى خويش، هدايتشان مى‌كنيم.]

همچنين خداوند به ما وعده داده است كه:

«انْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ اقْدامَكُمْ»[3]

[اگر خدا را يارى كنيد، شما را يارى خواهد كرد و پايدارى خواهد بخشيد.]

اگر ما به خودمان بياييم و تمام امكاناتمان را بسيج كنيم، مى‌توانيم مشكلاتمان را حل كنيم. بعد از قبول قطعنامه، اولين جمعه‌اى كه نوبتِ من بود كه نماز جمعه را بخوانم، در خطبه‌هاى نماز جمعه خدمتِ شما عرض كردم: فكر نكنيم كه از فردا تمامِ مشكلات ما حل خواهد شد. ما در اين مدت، در يك جنگ تحميلىِ بى امان، نه تنها با عراق، بلكه با همه دنيا جنگيده‌ايم و تحليل رفته‌ايم.

[1]- سوره كافرون( 109)، آيه 6.

[2]- سوره عنكبوت( 29)، آيه 69.

[3]- سوره محمد( 47)، آيه 7.