وَ سَلامُهُ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

عِبادَ اللَّه! اتَّقُوا اللَّه.

بندگان خدا! پرهيزكار باشيد. در فكر، انگيزه، عمل، سخن، قلم و روح، پرهيزكارى را رعايت كنيد. از همه ابعاد سياسى، فكرى، مالى و ... با تقوا باشيد.

دو نكته مرا نگران مى‌كند و به نظر من، مخالفِ حكمت يعنى تصميمِ مبتنى بر عقل و خرد و مخالف موعظه حسنه و جدال احسن است. با خود در باره لزومِ صحبت كردن در باره اين موضوعات فكر كردم. احتمال قوى دادم كه من موظف باشم در اين باره صحبت كنم. به همين دليل در اين خطبه در باره اين دو مسئله با شما صحبت مى‌كنم.

يكى از آن دو مسئله كه به نظر من بسيار مهم‌تر است، نغمه‌هاى ناهنجارى است كه گاهى اوقات در باره مصالحه، همكارى، توافق، نزديكى و در واقع تسليم در برابر آمريكا، سر داده مى‌شود.

اين نغمه‌ها هر چند بسيار كم اثر و كم رنگ و بسيار ناقص است؛ اما در جامعه انقلابى ما نبايد از زبان و قلمِ كسى چنين نغمه‌هايى تراوش كند. اكنون ما در نيمه اولِ دهه دومِ انقلاب هستيم. انقلاب ما، يك انقلاب اسلامى، دينى و الهى است.

چرا بعضى‌ها به خودشان اجازه مى‌دهند و جرأت مى‌كنند چنين حرف‌هاى باطل، غلط، ناگوار، خلاف مصلحت و خلاف دين را بر زبان‌هايشان جارى كنند؟

گويندگانِ اين گونه سخن‌ها، چه هدفى را دنبال مى‌كنند؟ آيا با گفتنِ اين حرف‌ها، مى‌خواهند مطلبى را به عنوان يك موضوع خام در جامعه مطرح كنند تا مورد بحث و بررسى و ارزيابى قرار گيرد و در نتيجه پژوهش‌ها و بررسى‌ها و برخورد آراء و افكار، مطلب پخته شود و بهترين نظريه و راه حل، استنباط گردد؟

آيا اينها با انگيزه خيرخواهى و دلسوزى، ضرورتِ ارتباط با آمريكا را مطرح مى‌كنند؟

آيا آنها فكر مى‌كنند ما از آمريكا بسيار دور افتاده‌ايم و در وضعيت كنونىِ دنيا، اگر كسى در سايه آمريكا زندگى نكند، بايد در زير آفتاب بسوزد. نظريه خود را هم حق تشخيص مى‌دهند. بنا بر اين مى‌گويند:

در وضعيت كشور ما كه آزادى قلم و بيان وجود دارد، شما آزاد هستيد كه بگوييد:

مرگ بر آمريكا. من هم مى‌گويم: همكارى با آمريكا. (شعار نمازگزاران: «مرگ بر آمريكا»)

آيا به اين دليل، اين موضوع را مطرح مى‌كنند كه افكار جامعه را بسنجند و ببينند چند درصد از مردمْ ضد آمريكا و چند درصد موافق آمريكا هستند؟ آيا مى‌خواهند بفهمند كه مردم از انقلاب خسته شده و از گذشته انقلابىِ خود توبه كرده‌اند و فهميده‌اند راه انقلابْ باطل بوده است يا خير، مردم همچنان به انقلاب وفا دارند؟

آيا كسانى كه نغمه ارتباط با آمريكا را سر مى‌دهند، مى‌دانند كه اين نغمه در گوشِ جامعه انقلابى و امت هميشه در صحنه ايران بسيار ناهنجار است؛ اما مى‌خواهند با سر دادنِ اين نغمه، كم كم براى پذيرشِ ارتباط با آمريكا، زمينه‌سازى كنند؟

شايد كسانى كه اين نغمه را سر مى‌دهند، با خود فكر كرده‌اند كه كم كم گوشِ مردم به اين نغمه عادت مى‌كند و برايشان عادى مى‌شود. آنگاه ما مى‌توانيم اهدافمان را اجرا كنيم. ممكن است با خودشان فكر كرده باشند كه اين راه، يك يا دو قربانى مى‌خواهد و خود را براى آن هم آماده كرده باشند! اما من گمان مى‌كنم كه فردى كه براى سر دادنِ اين نغمه، پا به ميدان گذاشت، آخرين نفر باشد.

شما در سال‌هاى اخير، خانواده‌هاى شهدا، گلزارهاى شهدا و جنازه‌هاى پاره پاره شهيدان‌