زهرا عليها السلام مى‌شود و حضرت زهرا عليها السلام مصداق يقينىِ اين آيه است. البته هم ما و هم اهل سنت، افراد ديگرى را از مصاديق آيه تطهير مى‌دانيم.

همچنين شيعه و اهل سنت نقل كرده‌اند كه رسول گرامى اسلام فرمود:

«انّى‌ تارِكٌ فيكُمُ الثَّقَلَيْنِ ما انْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا بَعْدى‌ كِتابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتى‌ اهلَ بَيْتى‌»[1]

«من در ميان شما دو چيز گرانبها بر جاى مى‌گذارم؛ كتاب خدا و عترتم را كه اهل‌بيتم هستند. تا آنگاه كه به اين دو دست آويزيد، هرگز گمراه نخواهيد شد.»

به هر حال، با توجه به اختلافى كه در نقلِ اين روايتْ وجود دارد، چه عبارت «اهْلَ بَيْتى‌» در اين روايت وجود داشته باشد و چه وجود نداشته باشد، عبارتِ «عِتْرَتى‌» شامل حضرت زهرا عليها السلام مى‌شود.

زهراى مرضيه عليها السلام داراى فضايل و مقاماتى است كه منحصر به خود ايشان است.

معمولًا انسان وقتى كه بيمار است و درد و ناراحتى دارد، عزيزان و نزديكانِ خود را بسيار ياد مى‌كند. نقل شده است كه حضرت امام باقر عليه السلام هنگامى كه مسموم شده بود و در حال احتضار بود، تنها حضرت زهرا عليها السلام را ياد مى‌كرد و مرتب مى‌گفت: «فاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله».

مرحوم مجلسى گفته است: اين كه امام باقر عليه السلام در آن حال، آن قدر نام مقدسِ حضرت زهرا عليها السلام را مى‌بُرد، ظاهراً به خاطر استشفا بوده، يعنى براى اينكه از خدا بخواهد كه شفايش دهد. شايد هم به خاطر يادآورى مصيبت‌هاى حضرت زهرا عليها السلام بوده است؛ زيرا انسان در حال درد و مصيبتْ بيشتر، مصيبت ديدگان را ياد مى‌كند.

خدايا! تو را به محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله قسم مى‌دهيم كه پرچم اسلام را سربلند فرمايى.

خدايا! در هر نقطه‌اى از كره زمين كه مسلمانان زندگى مى‌كنند، آنها را زير پرچم «لا اله الّا اللّه» از شرّ استكبار جهانى محفوظ بدار.

خدايا! افرادى را كه به ناله و درد مسلمانانِ مظلوم توجه مى‌كنند و به استمدادِ آنها جوابِ مثبت مى‌دهند، مشمول رحمتِ خود بفرما. بِالنَّبِىِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ احَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً احَدٌ[2] و السلام عليكم و رحمة اللَّه و بركاته.

87 جمعه 20 آذر 1371- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: توطئه استكبار جهانى عليه اسلام و مسلمانان‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ بارِئِ الْخَلائِقِ اجْمَعينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنَا الْعَبْدِ الْمُؤَيَّدِ وَ الرَّسُولِ المُسَدَّدِ ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ وَ اللَّعْنُ عَلى‌ اعْدائِهِمْ اجْمَعينَ مِنَ الْآنَ الى‌ قِيامِ يَوْمِ الدّينِ.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنينَ وَ لكِنَّ الْمُنافِقينَ لا يَعْلَمُونَ»[3]

[عزت از آنِ خدا و پيامبرش و مؤمنان است ولى منافقان نمى‌دانند.]

[1]- ر. ك: مجلسى، محمدباقر، بحار الانوار، ج 2، ص 100.

[2]- سوره توحيد( 112).

[3]- سوره منافقون( 63)، آيه 8.