حاضرند اسرائيل را به رسميت بشناسند؟

مردم لبنان، عراق، اردن و مسلمانان غير عرب چطور؟ آيا آنها هم حاضرند كه اسرائيل را به رسميت بشناسند؟

با قلب‌هاى مسلمانان منطقه كه پر از كينه و دشمنىِ اسرائيل و آمريكا است، مى‌خواهند چه كنند؟ فرض كنيم كه آمريكا و دست نشانده‌هايش بروند، بنشينند با هم صحبت كنند، قول و قرار بگذارند و قرارداد امضا كنند؛ اما محال است كه بتوانند فلسطينىِ پدر كشته يا لبنانىِ آواره را با يك قرارداد و چند امضا ساكت كنند. (تكبير نمازگزاران)

مبادا ما فكر كنيم كه ديگر كار از كار گذشته و اسرائيل نبرد را برده است؛ زيرا آمريكا همه مقدماتِ قرارداد تأمين امنيتِ اسرائيل را فراهم نموده و به زودى دست نشانده‌هايش در منطقه، حكومت‌هاى ارتجاعىِ منطقه و اسرائيل را دور هم جمع مى‌كند و با امضاى يك قرارداد منطقه‌اى، امنيت و اربابىِ اسرائيل را امضا مى‌كنند و ديگر فاتحه مبارزه و انقلاب و اسلام در منطقه خوانده شده است. خير، مبارزه براى پيروزى اسلامْ پايان يافتنى نيست.

حضرت امير المؤمنين عليه السلام يك سخنرانى دارند كه چنين شروع مى‌شود: «الْعَجَبُ كُلُّ الْعَجَبِ بَيْنَ الْجُمادى‌ وَ رَجَبٍ ...».

من اين سخنرانى را قبلًا در خطبه‌هاى نماز جمعه، برايتان نقل كرده‌ام.

امير المؤمنين عليه السلام در پايانِ آن سخنرانى مى‌فرمايند، بعد از قضايايى كه برايتان شرح دادم، «اصْواتٌ بَعْدَ اصْواتٍ»؛ يعنى سر و صداى فراوانى در پيش است.

يعنى اگر اينها مردم را به حساب نياورند و حقّ فلسطينى‌ها را به آنها ندهند و ديگران بيايند و از طرفِ آنها روىِ خون و اهداف و سرزمين اسلامىِ ملت فلسطين معامله كنند و از طرفِ آنها امضا كنند، سر و صداها نمى‌خوابد و منطقه روىِ امنيت به خود نمى‌بيند.

الحمد للّه ما تا كنون احساس تكليف نموده و به تكاليفمان عمل كرده و راهمان را خوب آمده‌ايم. وقتِ حرف زدن، حرف زديم. وقتِ شعار دادن، شعار داديم.

وقتِ درگير شدن، درگير شديم و وقتِ جنگيدن، جنگيديم.

به فضل پروردگار، تا كنون در زير پرچم اسلامْ زندگى كرده‌ايم و بعد از اين نيز ان‌شاءالله مردم مسلمان ايران، خانواده‌هاى شهدا، بسيجيان و همه مردم عزيز ايرانْ همانند گذشته احساسِ مسئوليت مى‌كنند و وظايفِ خود را به خوبى انجام مى‌دهند.

همه ما از مرد و زن همچون گذشته، در كنار مسلمانان حقيقى كه به خاطر اسلام، احساس وظيفه مى‌كنند و در مقابل استكبار جهانى مى‌ايستند و جان و مالشان را در طَبَق اخلاص گذاشته و تقديم مى‌كنند، ايستاده‌ايم و در آينده نيز در كنار آنها خواهيم بود.

(تكبير نمازگزاران)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ اذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فى‌ دينِ اللَّهِ افْواجاً فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ انَّهُ كانَ تَوّاباً[1]

[1]- سوره نصر( 110).