نيستند؛ اما نِبطى هستند. همچنين سرانِ حزب بعث اكنون غالباً نِبطى هستند.

«ذاكَ اذا بُنِيَتْ مَدينَةٌ ذاتُ اثْلٍ وَ انْهارٍ.»[1]

اين رويداد هنگامى صورت مى‌گيرد كه در سرزمينِ شما شهرى با درخت‌هاى زينتى و نهرهاى جارى، ساخته شود.

«فَاذا غَلَتْ فيهَا الْأَسْعارُ وَ شُيِّدَ فيهَا الْبُنْيانُ وَ حَكَمَ فيهَا الْفُسَّاقُ وَ اشْتَدَّ الْبَلاءُ وَ تَفاخَرَ الْغَوْغاءُ، دَنا خُسُوفُ الْبَيْداءِ وَ طابَ الْهَرَبُ وَ الْجَلاءُ.»[2]

پس هنگامى كه در آن شهر، قيمت‌ها بالا رود و ساختمان‌هايى مستحكم در آن ساخته شود و گروهى فاسق، حكومتِ عراق را در دست گيرند و بلا عراق را فرا گيرد و غوغاسالارى برقرار شود، در آن هنگام نزديك است كه خسف در منطقه «بيداء» رخ دهد. (بيداء به سرزمين‌هاى اطرافِ عراق گفته مى‌شود؛ مانند مناطق مرزى بين عراق و حجاز.)

در آن هنگام، مردم رو به هجرت مى‌كنند و گروه گروه به كشورهاى ديگر مى‌روند.

«وَ سَتَكُونُ قَبْلَ الْجَلاءِ امُورٌ يَشيبُ مِنْهَا الصَّغيرُ وَ يَعْطَبُ الْكَبيرُ وَ يَخْرَسُ الْفَصيحُ وَ يَبْهَتُ اللَّبيبُ.»[3]

قبل از آنكه مردم، وطنِ خود را ترك كنند، در كشورِ شما حوادثِ ناگوارى رخ خواهد داد كه سختىِ آنها كودكان را پير مى‌كند و بزرگان را به گرفتارى مى‌اندازد و سخنوران را لال مى‌كند و انديشمندان و متفكران، حيران و متحير مى‌شوند.

«يُعاجَلُونَ بِالسَّيْفِ صَلْتاً.»[4]

هر كس بخواهد نفَس بكشد، او را از دمِ شمشير مى‌گذرانند؛ زندان، تبعيد، اعدام.

«وَ قَدْ كانُوا قَبْلَ ذلِكَ فى‌ غَضارَةٍ مِنْ عَيْشِهِمْ يَمْرَحُونَ.»[5]

اما قبل از فرا رسيدنِ اين سختى‌ها، اينها در يك زندگىِ بى آبرو در عيش و نوش فرو مى‌روند.

«فَيالَها مُصيبَةً حينَئِذٍ مِنَ الْبَلاءِ الْعَقيمِ وَ الْبُكاءِ الطَّويلِ وَ الْوَيْلِ الْعَويلِ وَ شِدَّةِ الصَّريخِ فى‌ ذلِكَ امْرُ اللَّهِ وَ هُوَ كائِنٌ ...»[6]

واى بر عراق با مصيبتى كه در آن روز در پيش دارد. بلاى بى نتيجه كه براى هيچ كس فايده‌اى نخواهد داشت و گريه‌هاى طولانى و ناله‌هاى دردناك و صداهاى بسيار مهيب و شديدِ انفجارها، عراق را در بر خواهد گرفت و اين رويدادها مشيّتِ خداوند است و صورت خواهد پذيرفت.

«فَيَابْنَ حُرَّةِ الْاماءِ مَتى‌ تَنْتَظِرُ ابْشِرْ بِنَصْرٍ قَريبٍ مِنْ رَبٍّ رَحيمٍ.»[7]

سپس در ادامه همان سخنرانى، حضرت على عليه السلام خطاب به حضرت مهدى عليه السلام جملاتى مى‌فرمايند. ما معمولًا حضرت مهدى عليه السلام را با عبارتِ «يا مهدى»، «يا قائم» و «يَابْنَ الْحَسَن» مورد خطاب قرار مى‌دهيم؛ اما امير المؤمنين عليه السلام خطاب به ايشان فرموده‌اند: «يَابْنَ حُرَّةِ الْاماءِ»؛ يعنى اى پسرِ بانويى كه در ميان كنيزان، سمبلِ آزادگى است!

اى پسرِ سمبل آزادگىِ كنيزان! تا كِى در انتظار خواهى ماند؟ من به تو مژده مى‌دهم (كه در هنگامى كه آن رويدادها صورت مى‌گيرد) از سوى خداوند مهربان، پيروزىِ تو بس نزديك است.

«الا فَوَيْلٌ لِلْمُتكَبِّرينَ عِنْدَ حِصَادِ الْحاصِدينَ وَ قَتْلِ الْفاسِقينَ عُصاةِ ذِى الْعَرْشِ الْعَظيمِ.»[8]

آگاه باشيد [كه در هنگام ظهور حضرت‌

[1]- همان.

[2]- همان.

[3]- همان.

[4]- همان.

[5]- همان.

[6]- همان.

[7]- همان.

[8]- همان.