بترسيد و به او تقرب جوييد ...]

بندگان خدا! پرهيزكار باشيد. تقواى فكرى، عملى و گفتارى پيشه كنيد.

از پروردگار بخواهيد كه به وسيله تقوا راهِ نجات را به شما نشان دهد و شما را به خير و صلاحِ دنيا و آخرتْ هدايت بفرمايد.

مسلمان بودن، شاخص‌ها و موازينى دارد.

ممكن است فردى، انسان باشد، ويژگى‌هاى انسان بودن را هم داشته باشد؛ اما مسلمان نباشد. يا اينكه مسلمان باشد؛ اما مسلمانِ كامل نباشد.

در قرآن كريم، از اصولى به عنوان شاخص‌هاى مسلمان بودن، نام برده شده است.

مسلمان بايد داراى اين ويژگى‌ها باشد تا شايسته نام و عنوانِ «مسلمان» گردد.

ممكن است فردى از نظر علم، درك، ادب و اخلاق اجتماعى در سطح قابل توجهى باشد؛ اما براى اينكه مسلمان ناميده شود، بايد بر اساس موازين قرآنى، ويژگى‌هاى خاصّى در زندگىِ فردى، اجتماعى و روشِ معيشتِ خود، داشته باشد.

من در نماز جمعه‌هاى پيشين به بعضى از اين اصولْ اشاره كردم و گفتم: مسلمان بايد قانع باشد و از اسراف و تبذير بپرهيزد. مسلمان بايد اعتماد به نفس داشته باشد، رُكون و اعتماد به بيگانگان نداشته باشد، بايد صبر و مقاومت داشته باشد. مسلمان بايد صادق باشد.

امروز نيز اصل «قُنوت» را براى شما مطرح مى‌كنم و در مورد آن برايتان صحبت مى‌كنم. خداوند مى‌فرمايد: افراد مؤمن و با تقوا بايد «قانِت» باشند. همچنين خداى سبحان در سوره آل عمران مى‌فرمايد:

«زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنينَ وَ الْقَناطيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الانْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ اللَّهُ عِنْدَه حُسْنُ الْمَآبِ»[1]

[در چشمِ مردمْ آرايش يافته است عشق به اميال نفسانى و دوست داشتنِ زنان و فرزندان و هميان‌هاى زر و سيم و اسبانِ داغ بر نهاده و چارپايان و زراعت. همه اينها متاع زندگىِ اين جهانى هستند؛ در حالى كه بازگشتنگاهِ خوب نزد خدا است.]

در اين آيه شريفه، مورد سخن، «ناس» يعنى همه مردم هستند. يعنى نوعِ انسان، خواسته‌ها و گرايش‌هايى دارد. چيزهايى در نظرش زيبا است. به همسر، فرزند، ثروت و مانند اينها علاقه دارد.

خداوند در آيه شريفه ديگرى مى‌فرمايد:

«قُلْ اؤُنَبِّئُكُمْ بِخَيْرٍ مِنْ ذلِكُمْ لِلَّذينَ اتَّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْرى‌ مِنْ تَحْتِهَا الانْهارُ خالِدينَ فيها وَ ازْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ بَصيرٌ بِالْعِبادِ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا انَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ قِنا عَذابَ النَّارِ الصَّابِرينَ وَ الصَّادِقينَ وَ الْقانِتينَ وَ الْمُنْفِقينَ وَ المُسْتَغفِرينَ بِالاسْحارِ»[2]

[بگو: آيا شما را به چيزهايى بهتر از اينها آگاه كنم؟ براى آنان كه پرهيزكارى پيشه كنند، در نزد پروردگارشان بهشت‌هايى است كه نهرها در آن روان است. اينان با زنان پاكيزه، در عين خوشنودى خدا، جاودانه در آنجا خواهند بود. و خدا از حالِ بندگان آگاه است، كسانى كه مى‌گويند: اى پروردگار ما! ما ايمان آورديم، پس گناهان ما را ببخشاى و ما را از عذابِ آتش نگاه دار.

شكيبايان، راستگويان، فرمانبرداران، انفاق كنندگان و استغفار كنندگان در سحرها.]

در كتاب‌هاى لغت، معانىِ فراوانى براى كلمه «قنوت» ذكر كرده‌اند؛ مانند: طاعت، سكوت، دعا، و قيام. ظاهراً همه اين معانى از باب مصداقِ معناى قنوت هستند و معناى‌

[1]- سوره آل عمران( 3)، آيه 14.

[2]- همان، آيات 15-/ 17.