«انَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعوُنَ»[1]

[جز اين نيست كه ولىّ شما خدا است و رسولِ او و مؤمنانى كه نماز مى‌خوانند و همچنان كه در ركوع‌اند، انفاق مى‌كنند.]

اوصيكُمْ عِبادَ اللَّهِ بِتَقْوَى اللَّه. بندگان خدا! رحمت خداوند بر شما باد. بندگان خدا! شما را سفارش مى‌كنم به رعايتِ تقوا و پرهيزكارى.

واجبات الهى را انجام دهيد و از محرّماتْ دورى كنيد.

تقوا يعنى انجام واجبات و اجتناب از محرّمات. تقوا دژ استوار و وسيله نجات و زاد و توشه سفر آخرت است.

امروز در خطبه اول، مطالبى در مورد تاريخ زندگى حضرت امير المؤمنين عليه السلام و گوشه‌هايى از ابعاد شخصيت و فضايل روحى و معنوىِ ايشان را خدمت شما عرض مى‌كنم.

حضرت امير المؤمنين عليه السلام پس از گذشت سى سال از عام الفيل، به دنيا آمد. پدر ايشان حضرت ابو طالب بن عبد المطلب و مادر ايشان حضرت فاطمه، دختر اسد بود.

حضرت على عليه السلام در خانه كعبه به دنيا آمد.

در هنگام تولد حضرت على عليه السلام، حضرت رسول صلى الله عليه و آله سى ساله بوده‌اند.

حضرت على عليه السلام از اوايل كودكى، بيشتر در خانه رسول الله صلى الله عليه و آله زندگى مى‌كرد و تحت تربيتِ ايشان قرار گرفت. امير المؤمنين عليه السلام خود در اين باره مى‌فرمايد:

«وَ لَقَدْ عَلِمَ الْمُسْتَحْفَظُونَ مِنْ اصْحَابِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ انّى‌ لَمْ ارُدُّ عَلَى اللَّهِ وَ لا عَلى‌ رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ بِنَفْسى‌ فِى الْمَواطِنِ الَّتى‌ تَنْكُصُ فيهَا الْأَبْطَالُ وَ تَتَأَخَّرُ فيهَا الاقْدَامُ ...»[2]

[از ياران محمد صلى الله عليه و آله آنان كه گنجورِ اسرارند و كتاب و سنت را امانتدار، مى‌دانند كه من، دمى معارضِ فرمان خدا و رسول او نبودم و به جانِ خود، پيامبر صلى الله عليه و آله را يارى نمودم آنجا كه دليران واپس خزيدند، و گام‌ها بر گرديدند ...]

امير المؤمنين عليه السلام ده سالِ ابتداى زندگىِ خود را در كنار پيغمبر صلى الله عليه و آله زندگى كرد تا سال بعثت و وحى فرا رسيد. چهل سال پس از عام الفيل، حضرت محمد صلى الله عليه و آله به پيامبرى مبعوث شد و دين بر پيامبر نازل شد.

در آن زمان على بن ابى طالب ده ساله بود.

اولين كسى كه به پيامبر ايمان آورد، و با ايشان نماز خواند، على عليه السلام بود. پس از نزول آيه «وَ انْذِرْ عَشيرَتَكَ الاقْرَبينَ»[3]، پيامبر صلى الله عليه و آله خاندان خود را جمع كرد و به آنها فرمود:

هر كس اوّل به من ايمان آوَرَد، او خليفه و وصى و وزيرِ من است. على عليه السلام در همان جلسه، در حالى كه ده ساله بود اظهارِ ايمان كرد.

در تمام سيزده سالْ اقامت پيامبر صلى الله عليه و آله در مكه پس از بعثت، حضرت على عليه السلام همواره ياور و مؤمن به پيامبر صلى الله عليه و آله بود. على عليه السلام هميشه با پيامبر بود و سايه‌وار ايشان را تعقيب مى‌كرد. حتى در هجرت اول كه مسلمانان به حبشه رفتند، على عليه السلام به حبشه نرفت براى اينكه دستِ پيامبر بود. على، شمشير پيغمبر بود. على، عصاى پيغمبر بود.

على عليه السلام در سيزده سالِ اوّل بعثت، در سفر، در حضر، در شكنجه، در كتك خوردن، در زحمت و فشار، در مسجد و در شِعب ابى طالب همواره با پيامبر بود. در سال سيزدهم هجرت، على عليه السلام بيست و سه ساله شد و جريانِ هجرت به مدينه، پيش آمد.

مشركان مكه توطئه ترور رسول الله صلى الله عليه و آله‌

[1]- سوره مائده( 5)، آيه 55.

[2]- نهج البلاغه، ترجمه سيد جعفر شهيدى، خطبه 197، ص 231.

[3]-/ سوره شعراء( 26)، آيه 214.