اين بحث را ادامه خواهم داد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ احَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً احَدٌ[1]

خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيّدِنا وَ نَبِيِّنا خاتَمِ النَّبِيّينَ ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ عَلى‌ خَليفَتِهِ وَ صِهْرِهِ وَ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ عَلى‌ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَيِّدَةِ نِساءِ الْعالَمينَ وَ عَلى‌ سائِرِ اوْصِيائِهِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

حضرت امير المؤمنين عليه السلام مى‌فرمايد:

«فَانَّ تَقْوَى اللَّهِ مِفْتَاحُ سَدَادٍ وَ ذَخيرَةُ مَعَادٍ وَ عِتْقٌ مِنْ كُلِّ مَلَكَةٍ وَ نَجَاةٌ مِنْ كُلِّ هَلَكَةٍ.»[2]

[همانا ترس از خدا، كليد درستىِ كردار است و اندوخته قيامت را به كار، و از هر بندگى موجب رهايى و رهايى از هر تباهى.]

مناسبت اين هفته، ميلاد مسعود ستاره درخشان ولايت، سبط اكبر، سومين پيشواى معصوم، نخستين فرزند على و زهرا عليها السلام، امام حسن مجتبى عليه السلام است.

اين ميلاد را به همه مسلمانان جهان، ملت مبارز ايران، رزمندگان عزيز، حضار محترم، رهبر عظيم الشأن انقلاب و مقام ولايت كبرى‌، حضرت امام عصر- عجل اللّه تعالى‌ فَرَجهُ الشّريف- تبريك عرض مى‌كنم.

از خداوند تبارك و تعالى‌ مى‌خواهم كه به بركتِ اين موجود مقدّس و ميلاد مسعود، همه مشكلات مسلمانان را حل بفرمايد.

ان‌شاءالله خداوند، اين روز، ماه و امسال و سال‌هاى آينده را روز و ماه و سالِ بركت و رحمتِ خود بر ما قرار دهد.

مناسبت ديگر اين هفته، سالگرد قيام تنباكو است. اين روز در تاريخ انقلاب ملت ما، روزى افتخارآميز و غرورانگيز است.

بيست و پنجم ارديبهشت روز صدور فتواى مشهور ميرزاى شيرازى كبير در تحريم تنباكو است.

نود و شش سال پيش از اين، انگلستان كه ابرقدرتِ آن روز بود، انحصار دخانيات و تجارت توتون و تنباكوى ايران را به دست گرفت. انگلستان مى‌خواست از طريق اين قرارداد بر اقتصاد، كشاورزى، راه‌هاى ارتباطى و خلاصه همه تار و پود كشور ايران، مسلط شود.

طاغوتِ آن زمان ناصر الدين شاه، زير بار اين نفوذ و سلطه استعمار رفت و قرارداد را منعقد كرد. اين قرارداد، يكى از خطرناك‌ترين قراردادهاى استعمارى در ايران بود.

وقتى ناصر الدين شاه قرارداد ننگين انحصار تنباكو را منعقد كرد، مردم در شيراز، اصفهان، تهران و ديگر شهرها، كم و بيش قيام‌هايى عليه اين قرارداد، انجام دادند.

دولتِ وقت، با فشار و تبعيد و خشونت با مردم مقابله مى‌كرد تا اينكه ميرزاى شيرازى آن فتواى تاريخى را در تحريم تنباكو و توتون، صادر نمود. فتواى آن فقيه چنان ضربه هولناكى بر پيكر ابرقدرت آن دوره زد كه ديگر نتوانست قد عَلَم كند.

در ابتدا انگلستان مقدارى مقاومت كرد.

ناصر الدين شاه براى از بين بردن تأثير حكم ميرزاى شيرازى به ميرزا محمد حسن آشتيانى گفت: بايد در حضور عموم مردم قليان بكشى‌

[1]- سوره توحيد( 112).

[2]- ر. ك: نهج البلاغه، ترجمه سيد جعفر شهيدى، انتشارات شركت انتشارات علمى و فرهنگى، چاپ ششم، خطبه 230، ص 263.