زندگى‌تان مى‌بخشد، دعوتشان را اجابت كنيد و بدانيد كه خدا ميان آدمى و قلبش حايل است. و همه به پيشگاه او گِرد آورده شويد. و بترسيد از فتنه‌اى كه تنها ستمكارانتان را فرا نخواهد گرفت.

و بدانيد كه خدا به سختى عقوبت مى‌كند.

و به ياد آوريد آن هنگام را كه اندك بوديد و در شمار زبون شدگانِ اين سرزمين. بيمِ آن داشتيد كه مردمْ شما را از ميان بردارند و خدا پناهتان داد و يارى كرد و پيروز گردانيد و از چيزهاى پاكيزه روزى داد. باشد كه سپاس گوييد.]

سالگرد شهادت جانسوز حضرت امام حسن عسكرى عليه السلام را كه هفته آينده در پيشِ رو داريم، به عموم مسلمين جهان و علاقه‌مندان و پيروان قرآن تسليت عرض مى‌كنم.

همچنين سالگرد شهادت شهيد محراب، حضرت آيت اللّه دستغيب رحمه الله را به عموم بازماندگان ايشان و ملّت شهيد پرور، تبريك و تسليت عرض مى‌كنم.

«يا ايُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَجيبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ»[1]

[اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! خدا و پيامبرش را اجابت كنيد.]

برخى گفته‌اند: تفاوت اجابت و استجابت در اين است كه در استجابت نوعى مبالغه نهفته است. استجابت يعنى قبول دعوت با آمادگى بيشتر، همراهِ تحمل بيشترِ سختى‌ها و بسيج همه نيروها.

آنگاه كه خداوند و رسول اكرم صلى الله عليه و آله شما را به سوى حيات و زندگى دعوت مى‌كنند- حيات مادّى و حيات معنوى، حيات روحانى، حيات علمى، حيات سياسى، حياتى كه در آن شرف و سعادت و كمال انسان نهفته است- قبول كنيد.

برخى از مفسرين گفته‌اند: عبارتِ «لِما يُحْييكُمْ» (به آنچه شما را حيات مى‌بخشد)، اشاره به جنگ و جهاد و شهادت است.

جنگ، كشتار و مرگ و ويرانى با خود به همراه مى‌آوَرَد؛ اما با وجود اين، عامل حيات و زندگى است؛ زيرا جنگْ اسارت و ذلت را از بين مى‌بَرَد و به انسان، تحرك و مجد و شرف مى‌بخشد.

جهاد، آزادى و استقلال را براى انسان‌ها به ارمغان مى‌آورد. اگر آن فداكارى‌ها صورت نگيرد، اگر آن جوان‌ها جهاد نكنند، شهيد نشوند و آن خون‌هاى پاك بر زمين ريخته نشود، جامعه انسانى يك زندگىِ حيوانى خواهد داشت و از نظر معنوى مرده است.

جهاد فى سبيل اللّه، به جامعه حيات معنوى مى‌بخشد. از اين رو از جهاد به «زنده كننده» و «حيات بخش»، تعبير آورده شده است و برخى از مفسرين گفته‌اند: اين تعبير لطيف، موجب شده كه اين آيه شريفه از فصيح‌ترين آياتِ قرآن گردد.

«وَ اعْلَمُوا انَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ انَّهُ الَيْهِ تُحْشَرُونَ»[2]

قلب‌[3] انسانْ مركز علم، ادراك، شعور، احساس، عاطفه و حيات انسان است.

بدانيد كه همه چيزِ شما به دستِ خدا است.

خداوند بين شما و قلب و شعور و درك و آرزوهاى شما حائل مى‌شود و شما به سوى او برانگيخته مى‌شويد.

«وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لاتُصيبَنَّ الَّذينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خاصَّةً»[4]

اى مؤمنين! از فتنه‌ها و فسادها دورى كنيد؛ از فسادهايى كه اگر در جامعه رخنه كرد،

[1]- همان.

[2]- همان.

[3]-/ منظور از قلب در اينجا، روح انسان است‌نه عضوى از بدن كه در طرف چپِ سينه انسان قرار دارد و تلمبه خون است.

[4]- همان.