عاجز ماندند؛ در زمان حضرت مسيح عليه السلام و محيط دعوت او پزشكان، مهارت فوق‌العاده‌اى در معالجه بيماران داشتند، حضرت عيسى عليه السلام بدون استفاده از ابزار مادى با درمان بيماران غير قابل علاج، حقانيت خود را ثابت كرد؛ در عصر پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم سخنوران و شاعران فوق‌العاده فصيح و بليغ وجود داشتند كه همگى در برابر شيوايى سخن قرآن زانو زدند.[1] راه سوم: در گفتار و رفتار مدّعى نبوت كنجكاوى و دقت شود؛ چرا كه پيامبران واقعى هيچ منفعت مادى را براى خود در نظر ندارند، نه پاداش و مالى مى‌خواهند و نه جاه و مقام و شهرتى، بلكه حتى انتظار تشكر و سپاسگزارى هم از انسان‌ها ندارند و تنها انگيزه‌هاى الهى مدّ نظر آنهاست، به خلاف ساحران و مدعيان دروغين پيامبرى كه در صدد جلب منفعت براى خويش هستند.

راه چهارم: بررسى عميق و مطالعه قوانين و احكام دين آن پيامبر و مقايسه بين آنها و ساير قوانين و دست يافتن بر امتيازات آن قوانين نسبت به قوانين ديگر تا از اين راه پى به حقانيت آورنده آن ببرند كه البته اين راه مخصوص خردمندان و اهل تحقيق و نظر مى‌باشد و توده مردم قدرت تشخيص آن را ندارند.

تعداد پيامبران الهى‌

پيامبرانى كه نام آنها صريحاً در قرآن آمده است 26 نفر هستند و آنها عبارتند از: آدم، نوح، ادريس، صالح، هود، ابراهيم، اسماعيل، اسحاق،

[1]- بحار الانوار، ج 11، ص 70 و 71، حديث 1