1- ايجاد روحيه مسؤوليت پذيرى در انسان‌ها. انسانى كه به خدا و يگانگى او اعتقاد دارد خود را در مقابل كارهايش مسؤول مى‌داند، زيرا موجودى به نام خداى بينا را بر اعمالش ناظر مى‌بيند، پس تلاش مى‌كند كه از كارهاى بد پرهيز نمايد و به انجام كارهاى نيك بپردازد؛ به همين جهت در جامعه‌اى كه خدا باورى در متن زندگى مردم قرار دارد كارهاى زشت و ناپسند ترك گشته و كارهاى مفيد و سازنده از رونق بالايى برخوردار است.

2- چون او را همه‌كاره جهان مى‌دانيم، غير او را هر كه و هرچه باشد ناتوان و ضعيف مى‌شماريم و تنها از او كمك مى‌خواهيم؛ همان طور كه در سوره حمد بارها در نمازهايمان تكرار مى‌كنيم‌

«ايّاك نستعين»

يعنى:

فقط از تو كمك مى‌جوييم. انسان مؤمن در تمام سختى‌ها و مشكلات از خداوند استمداد مى‌جويد.

3- براى غير خدا اظهار بندگى و پرستش نمى‌كنيم، در مقابل هيچ بشرى كرنش نمى‌نماييم، و عبادتهايمان را تنها براى او قرار مى‌دهيم. يكى از شعارهاى نمازگزاران اين است:

«ايّاك نعبد»

يعنى: فقط تو را پرستش و عبادت مى‌نماييم.