مى‌خواهيم ناتوانى و عجز خود را ثابت كرده، حالت يك تقاضا كننده پريشان را مجسم نماييم كه از يك جايگاه بلند معنوى درخواست كمك نموده است، و چون آسمان نشانه عظمت و بلندى است ما دست‌هاى خود را به طرف آسمان بلند مى‌كنيم؛ و ديگر اين كه چون عمده ما يحتاج انسان‌ها مثل باران، نور خورشيد، و ساير نزولات همه از جانب آسمان بر بشر فرود مى‌آيند، انسان جايگاه برآمدن حاجات خود را از جانب آسمان مى‌بيند و دست‌ها را به طرف آسمان مى‌گيرد.