نمازگزار بايد نماز را به قصد نزديك شدن به خداوند متعال و انجام فرمان او بجا آورد و اگر انگيزه‌اى غير از خدا در كار او باشد مثلًا براى نشان دادن به مردم نماز بخواند نمازش باطل است، بلكه اگر فقط قسمتى از نماز را براى غير خدا بجا آورد باز نمازش باطل است.

پرسش: آيا مشخص كردن تعداد ركعت‌هاى نماز در هنگام نيت لازم است به اين كه مثلًا بگويد: دو ركعت نماز صبح براى نزديك شدن به خدا به جا مى‌آورم يا لازم نيست؟

پاسخ: لازم نيست، ولى بايد نمازگزار متوجه باشد نمازى كه مى‌خواهد بجا آورد نماز ظهر است يا عصر، نماز قضا است يا اداء؛ همچنين بايد مشخص نمايد نماز واجب شبانه‌روزى است يا نماز نافله و مستحبى.

2- قيام‌

«قيام» يعنى راست ايستادن و پرهيز از خم شدن؛ قيام هنگام گفتن تكبيرةالاحرام و همچنين قيام پيش از رفتن به ركوع كه آن را «قيام متصل به ركوع» مى‌نامند جزو اركان نماز است، ولى قيام موقع خواندن حمد و سوره و قيام پس از برخاستن از ركوع اگرچه امرى واجب است اما ركن نيست و به همين جهت اگر از روى فراموشى ترك شود نماز صحيح است.

مسأله 1- بدن نمازگزار در هنگام قيام بايد آرام باشد و بنابر احتياط واجب نمازگزار از تكيه‌كردن به ديوار يا عصا و هر چيز ديگر خوددارى نمايد مگر در هنگام ناچارى كه تكيه دادن مانعى ندارد.

مسأله 2- احتياط واجب آن است كه در موقع ايستادن هر دو پا روى‌