بارى بشود، و انسان نبايد فريب حجم كوچك آن را بخورد.

يكى از استفاده‌هاى غير صحيح از زبان دروغ گفتن است. در بزرگى اين گناه همين بس كه دروغگو دشمن خداوند شمرده شده است. در دستورات پيشوايان دينى از دروغگويى حتى به صورت شوخى هم منع شده است؛ چرا كه اين گناه سرچشمه همه گناهان است. به فرموده امام باقر عليه السلام: «خداوند متعال براى بدى‌ها قفل‌هايى قرار داده و كليد آن قفل‌ها را در نوشيدن شراب قرار داده است، ولى با اين حال دروغ گويى از شراب‌خوارى به مراتب بدتر است.»[1] يكى از مهم‌ترين سرمايه‌هاى يك جامعه اعتماد عمومى افراد به يكديگر است و خطرناكترين چيزى كه اين سرمايه گرانبها را به نابودى مى‌كشاند و افراد را نسبت به هم بدبين ساخته و اطمينان آنان را از همديگر سلب مى‌نمايد، دروغگويى است و به همين جهت افراد دروغگو نزد ديگران ارزش و بهايى ندارند.

نقطه مقابل اين صفت زشت راستگويى و صداقت در گفتار است؛ در روايتى از امام صادق عليه السلام وارد شده است: «كسى كه زبانش راستگو گرديد اعمالش رشد و نمو پيدا مى‌كند.»[2] و در حديث ديگرى از ايشان آمده است: «به طولانى بودن ركوع و سجود شخص ننگريد، چه بسا اين كار از روى عادت باشد و اگر آن را ترك كند دچار وحشت مى‌شود، بلكه به راستى در گفتار و امانت دارى او بنگريد.»[3]

[1]- وسائل الشيعه، ج 12، ص 244، حديث 3

[2]- همان، ص 162، حديث 2

[3]- همان، ج 19، ص 68، حديث 3