(3456)

448 (3448)- امام عليه السّلام (در ترغيب به دورى از دنيا) فرموده است‌

(1) آيا آزاد مردى نيست كه اين ته مانده طعام در دهان (دنياى پست) را براى اهلش (كفّار و منافقين) رها كند؟ براى نفسهاى شما بهايى جز بهشت نمى‌باشد پس آنها را جز بآن بها نفروشيد.

449.وَ قَالَ (علیه السلام) :مَنْهُومَانِ لَا يَشْبَعَانِ طَالِبُ عِلْمٍ وَ طَالِبُ دُنْيَا .

449 - امام عليه السّلام (در باره خواهان علم و دنيا) فرموده است‌

(1) دو خورنده هستند كه سير نمى‌شوند:

خواهان علم (كه هر چه بر او كشف و هويدا شود باز مى‌خواهد مجهول ديگرى را معلوم نمايد) و خواهان دنيا (كه آنچه از كالاى دنيا بيايد باز مى‌خواهد كالاى ديگرى بدست آورد).

450.وَ قَالَ (علیه السلام) :عَلَامَةُ الْإِیمَانِ أَنْ تُؤْثِرَ الصِّدْقَ حَيْثُ يَضُرُّكَ عَلَى الْكَذِبِ حَيْثُ يَنْفَعُكَ وَ أَنْ لَا يَكُونَ فِی حَدِیثِكَ فَضْلٌ عَنْ عِلْمِكَ وَ أَنْ تَتَّقِيَ اللَّهَ فِی حَدِیثِ غَيْرِكَ .

450 - امام عليه السّلام (در باره پاره‌اى از نشانه‌هاى ايمان) فرموده است‌

(1) نشانه ايمان آنست كه اختيار كنى راست گفتن را جائيكه بتو زيان مى‌رساند بر دروغ گفتن جائيكه سود مى‌دهد، و اينكه گفتارت از دانائيت فزون نباشد (آنچه ميدانى بگوئى و در آنچه نمى‌دانى خاموش باشى، و در بعض نسخ نهج البلاغه عن عملك بجاى عن علمك ضبط شده است كه معنى چنين ميشود: و اينكه گفتارت از كردارت فزونى نداشته باشد يعنى زياده‌تر از آنچه بجا مى‌آورى نگويى) و اينكه در سخن گفتن در باره ديگرى از خدا بترسى (از كسى بد نگويى و نشنوى و ندانسته گواهى ندهى، و ممكن است معنى اين باشد: در نقل روايت از ديگرى از خدا بترسى يعنى آنرا بى‌كم و زيادة بيان كنى و باو دروغ نبندى).

451.وَ قَالَ (علیه السلام) :يَغْلِبُ الْمِقْدَارُ عَلَى التَّقْدِیرِ حَتَّى تَكُونَ الْآفَةُ فِی التَّدْبِیرِ.