۴۹ وَ قَالَ عليه السلام أَوْلَى النَّاسِ بِالْعَفْوِ أَقْدَرُهُمْ عَلَى الْعُقُوبَةِ.

49 - امام عليه السّلام (در باره عفو) فرموده است‌

(1) سزاوارترين مردم بعفو و بخشودن تواناترين ايشان است بكيفر رساندن (زيرا عفو فرع بر قدرتست، پس ناتوان را عفوى نيست).

۵۰ وَ قَالَ عليه السلام السَّخَاءُ مَا كَانَ ابْتِدَاءً فَأَمَّا مَا كَانَ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَحَيَاءٌ وَ تَذَمُّمٌ.

50 - امام عليه السّلام (در معنى جود) فرموده است‌

(1) جود و بخشش (همراهى كردن به آن كه سزاوار است) آنست كه بى درخواست باشد، و امّا آنچه از روى درخواستست شرمندگى و رميدن از سرزنش است (از خواهنده يا از مردم).

۵۱ وَ قَالَ عليه السلام لاَ غِنَى كَالْعَقْلِ وَ لاَ فَقْرَ كَالْجَهْلِ وَ لاَ مِيرَاثَ كَالْأَدَبِ وَ لاَ ظَهِيرَ كَالْمُشَاوَرَةِ.

51 - امام عليه السّلام (در باره پاره‌اى از صفات) فرموده است‌

(1) نيست بى‌نيازى مانند خرد (زيرا خرد راه بدست آوردن سعادت و نيكبختى دنيا و آخرت را نشان مى‌دهد) و نيست بى‌چيزى مانند نادانى (زيرا نادان در بدست آوردن هر چيز بپرسش از ديگرى نيازمند است) و نيست ميراثى مانند ادب (آنچه كه شخص را از ناپسنديده‌ها باز مى‌دارد، زيرا آنچه از مرده بى‌مشقّت و رنج مى‌رسد از دست رفتنى است ولى ادب هميشه همراه است) و نيست پشتيبانى مانند مشورت و كنگاش (زيرا از مشورت انديشه درست بدست مى‌آيد).

۵۲ وَ قَالَ عليه السلام الصَّبْرُ صَبْرَانِ صَبْرٌ عَلَى مَا تَكْرَهُ وَ صَبْرٌ عَمَّا تُحِبُّ.