اللَّهِ حُكْماً)[1]، «گرايش و آيين»:[2] (صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً)[3] معرفى مى‌كند؛ وصف‌هاى ياد شده، نشانگر اين است كه فعل خداوند داراى تمامى مراتب كمال و جمال بوده و پيشنهادى بهتر يا برتر براى جايگزينى با آن نمى‌توان ارائه داد.[4]

از جمله مواردى كه خداوند در قرآن، از تعبير (أَحْسَنُ الْخالِقِينَ‌) در توصيف آفرينش گزارش كرده، آفرينش انسان است؛ براى مثال در آيه (ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً فَكَسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ‌)[5] پس از پايان آفرينش انسان به خود تبريك گفته و اين آفرينش را از جلوه‌هاى خلقت احسن خوانده است؛ ويژگى «احسن» در دو آيه (لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ‌)[6] و (وَ صَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ‌)[7] به ترتيب براى بيان تركيب هندسى و چهره‌پردازى انسان بيان شده است.

انسان، تبلور آفرينش احسن‌

تبيين جلوه‌هاى احسن بودن آفرينش انسان از جمله دغدغه‌هاى مفسران بوده است؛ در ادامه مهمترين ديدگاه‌هاى مفسران را در اين باره مورد بررسى قرار مى‌دهيم.

[1]. مائده: 50.

[2]. التبيان فى تفسير القرآن، ج 1، ص 485؛ مفاتيح الغيب، ج 4، ص 75.

[3]. بقره: 138.

[4]. التحرير والتنوير، ج 18، ص 22.

[5]. مؤمنون: 14.

[6]. تين: 4.

[7]. تغابن: 3؛ غافر: 64.