فصل دوم: نيكوترين آفريده‌

(لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ‌)[1]

(وَ فَضَّلْناهُمْ عَلى‌ كَثِيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضِيلًا)[2]

اشاره‌

در شمارى از آيات قرآن، انسان، همان هيچ هست يافته، به لطف و رحمت الهى، به مقامى ممتاز در هستى دست مى‌يابد كه خداوند او را «آفريده احسن» ناميده و پس از آفرينش او به خود تبريك مى‌گويد؛ آن‌گاه فرشتگان را به سجده كردن به وى امر نموده و هستى را مسخر او مى‌كند.

قرآن، خداوند را با ويژگى «بهترين/ احسن» در عرصه‌هاى «آفرينش»: (الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌)[3]، (أَ تَدْعُونَ بَعْلًا وَ تَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخالِقِينَ‌)[4]، «تشريع»: (أَ فَحُكْمَ الْجاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ‌

[1]. تين: 4.

[2]. اسرا: 70.

[3]. سجده: 7.

[4]. صافات: 125.