27 (1027)-
از خطبههاى آن حضرت عليه السّلام است (كه در اواخر عمر شريفش فرموده و اصحاب خود
را از جهاد نكردن با معاويه توبيخ و سرزنش مىنمايد):
(1) پس از
ستايش خداوند و درود بر رسول اكرم، جهاد (كارزار با مخالفين دين) درى است از درهاى
بهشت كه خداوند آنرا بر وى خواصّ دوستان خود گشوده، و لباس تقوى و پرهيزكارى است
(اهل تقوى را از شرّ مخالفين حفظ ميكند مانند لباس سرما و گرما را) و زره محكم حقّ
تعالى و سپر قوىّ اوست (براى نگاهدارى اهل تقوى از اسلحه دشمنان) (2) پس هر كه از
آن دورى كرده آنرا ترك كند خداوند جامه ذلّت و خوارى و رداى بلاء و گرفتارى باو
مىپوشاند و بر اثر اين حقارت و پستى زبون و بيچاره ميشود، و چون خداوند رحمت خود
را از دل او برداشته به بىخردى مبتلى گردد (در كار خويش حيران و سرگردان ماند) و
بسبب نرفتن جهاد و اهميّت ندادن باين امر مهمّ از راه حقّ دور شده در راه باطل قدم
مىگذارد و به نكبت و بيچارگى گرفتار گرديده، از عدل و انصاف محروم ميشود (ستمكار
بر او تسلّط پيدا نموده با او به بى انصافى رفتار خواهد كرد).