(از اوامر و نواهيشان غفلت ننمائيد) كه هلاك و بيچاره مى‌شويد، (13) من اصحاب محمّد صلّى اللّه عليه و آله را ديدم و يكى از شما را نمى‌بينم مانند ايشان باشيد (زيرا) آنان صبح ژوليده مو و غبار آلوده بودند، و شب را بيدار به سجده و قيام مى‌گذراندند، ميان پيشانيها و رخسارهاشان نوبت گذاشته بودند (گاهى پيشانى و گاهى رخسار روى خاك مى‌نهادند) و از ياد بازگشت (قيامت) مانند اخگر و آتش پاره سوزان مى‌ايستادند (مضطرب و نگران بودند) گويا پيشانيهاشان بر اثر طول سجده مانند زانوهاى بزها (پينه بسته) بود! (14) هرگاه ذكر خداوند سبحان به ميان مى‌آمد از ترس عذاب و كيفر و اميد بثواب و پاداش اشك چشمهاشان مى‌ريخت بطوريكه گريبانهاشان تر مى‌گشت و مى‌لرزيدند، چنانكه درخت در روز يدن باد تند مى‌لرزد.