ظرف چهار ماه، تکلیف خود را با حکومت اسلامی- که اساس آن یکتاپرستی است- روشن سازند و اگر در ظرف این چهار ماه، شرکت و بتپرستی را ترک نگویند، از آنها سلب مصونیت میشود. خاورشناسان، هرگاه به این نقطه از فصول تاریخ اسلام میرسند، لبه تیز حملههای خود را متوجه اسلام کرده و این برخورد قاطع را مخالف اصل «آزادی عقیده» میدانند، ولی اگر آنان، بدون هرگونه تعصبی تاریخ اسلام را میخواندند و انگیزه این موضوع را که در خود این سوره و متون تاریخی وارد شده است، بررسی میکردند، شاید کمتر دچار اشتباه شده و تصدیق میکردند که این عمل هرگز با آزادی عقیده- که مورد احترام عقلای جهان است- مخالفتی ندارد. انگیزههای صدور این قطعنامه عبارت است از: 1. در دوران جاهلیت، رسم عرب بر این بود که زائر خانه خدا، با هر لباسی که خانه را طواف میکرد، آن را به فقیر میبخشید و اگر بیش از یک جامه نداشت، لباس عاریه کرده و با آن طواف مینمود، تا مجبور نشود لباس خود را به فقیر بدهد و اگر عاریت هم ممکن نبود، برهنه طواف میکرد. روزی زنی که از زیبایی بهره زیادی داشت، وارد مسجد شد و چون بیش از یک لباس نداشت، طبق رسم خرافی آن روز، ناچار شد با بدن برهنه طواف کند. ناگفته پیداست که چنین طوافی، آن هم با بدن برهنه، در مقدسترین نقطه جهان، در میان جمعیت انبوه، چه آثار بدی به بار میآورد. 2. به هنگام نزول سوره توبه، بیش از بیست سال از بعثت پیامبر میگذشت و در این مدت، منطق نیرومند اسلام درباره جلوگیری از بتپرستی، به گوش مشرکان شبه جزیره رسیده بود و اگر تا آن روز گروه ناچیزی بر شرک و بتپرستی خود اصرار میورزیدند، علتی جز تعصب و لجاج نداشت. از این رو، وقت آن رسیده بود که پیامبر اسلام از آخرین دارو، برای اصلاح اجتماع استفاده کند و با توسل به قدرت، تمام مظاهر بتپرستی را بکوبد و آن را نوعی تجاوز به حریم حقوق الهی و انسانیت