حضرت علی علیه السّلام در این باره می‌فرماید:
ما در برابر ارتش بزرگ یهود و دژهای آهنین آن‌ها قرار گرفتیم. دلاوران آنان هر روز از دژها بیرون آمده، مبارز می‌طلبیدند و گروهی را می‌کشتند. در این لحظه، پیامبر خدا به من دستور داد تا برخیزم و به سوی دژ بروم. من با قهرمانان آن‌ها روبرو شدم: گروهی را کشته و گروهی را عقب راندم. آنان به قلعه پناهنده شدند و در را بستند. من در دژ را کنده و تنها وارد شدم و کسی در برابر من مقاومت نکرد و من در این راه کمکی جز خدا نداشتم. [2]

هنگامی که دژ «قموص» گشوده شد، «صفیه» دختر حییّ ابن اخطب با زن دیگری اسیر شدند «بلال» این دو نفر را از کنار کشتگان یهود عبور داد و خدمت پیامبر آورد.
پیامبر از جریان آگاه شد، از جای برخاست و عبا بر سر «صفیه» افکند و از او احترام کرد و برای استراحت او محلی را در لشکرگاه معین کرد؛ سپس با لحن تند به بلال گفت: «مگر مهر و عاطفه» از دل تو رخت بربسته که این دو زن را از کنار اجساد عزیزان خود عبور دادی! حتی به همین اندازه اکتفا نکرد، «صفیه» را از میان اسیران به خود اختصاص داد و رسما در ردیف زنان خود درآورد و از این طریق شکست روحی او را جبران کرد. اخلاق و عواطف پیامبر اثر بسیار نیکی در روان «صفیه» گذاشت که بعدها در زمره زنان علاقه‌مند و با وفای پیامبر درآمد و در موقع احتضار